Julefred – utan mikrofonar i skjul
Er det nokon som burde forstå skilnaden på open scene og bakrom, er det journalistane.
I veka som gjekk, freista media å skapa eit slags Ibsen-drama av livet på Løvebakken. Om det ikkje var forfalska underskrifter og nedarva syfilis, var det familiekonfliktar på høgt nivå, og Ibsen vart modernisert ved at høgtalarfunksjonen på mobilen til ein Høgre-representant kom til å spela same rolla som den fatale vekselen i Et Dukkehjem. Litt inspirasjon frå Gengangere kunne vel også sporast i mor–son-oppgjeret i Venstre, men til alt hell gjekk sjukemeldinga av den nye Osvald ut før han byrja å peika på julestjerna og mumla «Gi meg solen, mor». I staden kan Trine og Raja gå i kantina og unna seg ei Solo med godt samvit.
Skulle ein finna ein høveleg dramatittel på det som fylte alle kanalar sist veke, kunne det kanskje bli Much Ado about Nothing – Stor ståhei for ingenting.
Alt skal avslørast
Det er mange ting å seia om slike personintrigar som media dels observerer og dels konstruerer. Ein ting er at dei fører merksemda bort frå innhaldet i sakene og inn mot konstellasjonane mellom personar i staden. Eit temperamentsutbrot frå ein minister gir meir i kassa enn eit heilt statsbudsjett. Slik fungerer journalismen ideologisk ved å ta merksemda bort frå alt som er viktig.
Men det som uroar meg mest, er den løynde premissen som ligg under denne typen mediedekning. Det synest å vera at alt som er løynt, skal avslørast, det som blir kviskra i mørkeret, skal ropast ut frå taket. Ikkje berre politikken, men relasjonane mellom aktørane, kjenslene og slitasjen deira, er noko alle har krav på å få vita om.
Sosiale rollespel
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
