Byråkrati i blinde
I det andletslause byråkratiet er det ikkje byråkratane som manglar andlet. Det er klientane, og reformiveren har mykje av skulda.
Iluustrasjon: Shutterstock / NTB scanpix
Den siste tida har eg trunge å prate temmeleg mykje med Nav Arbeid og yting. Etter at ein stønadssøknad kom litt skeivt ut, var det naudsynt å avklare både det eine og det andre.
Sidan eg ikkje har hatt trong for å ha så mykje med Nav å gjere tidlegare, tenkte eg at det var greitt å ta den avklaringa med han som hadde gjort vedtaket eg ville klage på.
Det skulle eg fort verte blå for. Det fyrste eg oppdaga, var at det ikkje går an å ringe Nav Arbeid og yting. Etter å ha smurt og godsnakka og grine meg gjennom opptil fleire av telefonvaktene som svarar på det einaste telefonnummeret Nav har, kom eg likevel fram til rett kontor. Alle har så langt vore samde om at saka mi er meir enn gjennomsnittet komplisert. Kan eg no få snakke med han som faktisk veit kva saka handlar om?
«Hadde det berre vore så enkelt», seier dama i andre enden av telefonen. Og sukkar.
Ein andletslaus bunke
Og der er vi ved kjernen – eller i det i minste inst i lauken, for eg er litt usikker på om det er nokon kjerne her. Men om dette andletslause systemet er frustrerande for meg, som brukar to–tre timar i veka på det, korleis er det ikkje for dei i andre enden, som i minst 37,5 timar i veka, må sitte som dommar over livet og livnaden til folk dei aldri nokosinne har møtt, aldri kjem til å møte, basert på søknader som med sikkerheit berre fortel éin ting – at dei ikkje femner om det kompliserte livet personen bakom lever?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
