Reportasje
Sånn akkurat middels modig
Ein skikkeleg redd liten eventyrar reiser på sin fyrste solosegltur.
Utsikt frå cockpiten: saktesegling nesten utan vind. Krakhellesundet forut.
Faen ta deg, seier eg høgt til meg sjølv der eg går bortetter grusvegen som tek meg ned i småbåthamna der seglbåten vår ligg.
– No har du gjort det igjen. Kvifor utset du deg for slikt, gong etter gong?
Årsaka til dei sterke orda er ikkje heilt openberr. I det minste ikkje for alle. Sola skin, det er rett og slett ein aldeles nydeleg forsommardag, vinden blæs svalt og akkurat passe – for eg skal på segltur.
Er no det noko å banne over? Ja, for meg er det det. For det er min fyrste segltur heilt aleine. Og eg gruar meg. Gruar meg frå stortåa og heilt ut i hårfestet.
Eg er ein slik, nemleg.
Eg kallar meg sjølv medium modig. I denne teorien (som eg har laga sjølv) består verda av tre grupper menneske: dei som aldri ville lagt ut på ein seks–sju timars segltur i dels ope farvatn heilt aleine, og ikkje ville tenke på det som ein sjanse eingong; dei som (i det minste tilsynelatande) berre kastar seg ut i kva det skulle vere, enten utan å tenkje over konsekvensar eller utan å sjå på dei som særleg vanskeleg å overvinne; dei som er som meg, i midten, som ikkje klarar å late vere å gjere ting vi synest er både spanande og skumle, men som gruar oss forferdeleg på førehand.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
