Ein indre hanekamp

Det har lege i korta lenge. Ja, heilt sidan hønemor la seg på egg i mai, eigentleg, og tre veker seinare klekte ut seks sprell levande kyllingar, har det vore for godt til å vere sant at dei alle saman skulle vere høner. Ingen hanar var nærast statistisk umogleg.

Og sikkert nok utvikla nokre av kyllingane kam på hovudet før dei andre, og då det var det dei same som fekk ekstra store halefjør, var det ingen tvil lenger. At tre av kyllingane var hanar og tre høner, er god fordeling, det. At vi kan doble høneflokken vår frå tre til seks høner med eige oppdrett, er ei lukke, og tre haneslakt er tre gode middagar for topersonshushaldet vårt.

For det er ikkje noka bøn for unghanane: Meir enn éin hane i ein flokk skapar uro. Dei småslåst seg imellom, og sjefhanen Lucky vil ikkje sleppe dei tre nykommarane til i matfatet, for ikkje å snakke om all galinga. Frå tidleg morgon og heile dagen gjennom konkurrerer dei høglydt om merksemda.

Dei må slaktast. Det er det ingen tvil om. Det burde heller ikkje vere noka større utfordring: å kunne slakte dyr, frå avlivinga til dei er reingjorde skrottar og etter kvart parterte slakt, er noko eg etter kvart gjer med sjølvtillit – noko eg er stolt av å kunne. Eit bokstavleg tala matnyttig handverk som eg meistrar – iallfall godt nok til eige bruk.

Men no, i det eg står her med eit godt grep kring både venger og føter med den eine handa og ei rund og hard bjørkevedskie i den andre, har eg ikkje noko lyst.

Sjølv om eg veit at eg klarar å svimeslå han med fyrste slaget i bakhovudet, og at han ikkje kjem til å kjenne det andre slaget eg gjev han for å vere sikker. Eg veit at om han sprellar når eg etterpå høgg hovudet av han med øksa, er det automatiske rykkingar i kroppen og ikkje noko han kjenner.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare