¿ Midt i mitt eige matfat

Lytt til artikkelen:

Eg set det svorfrie, vesle svineribbestykket i omnen før eg set meg sjølv ned framfor skrivemaskina. Ribba kjem frå ein ullgris som har trakka glade dagar og vorte feit og fin på øya Reksta nokre få sjømil frå der eg no sit. No skal ribba få kose seg der inne i varmen i nokre timar. Å kunne ha slik middag til kvardags er så absolutt eitt av goda med heimekontor. Å lage ribbebitar som høver til to personar ein tysdag, er eitt av goda ved å finpartere grisen sjølv. (Til dømes er ribbe utan svor mykje enklare og nesten like godt som ribbe med svor.)

Så har eg vore i frysaren og henta opp forvella kantarell plukka nokre hundre meter frå riksvegen mellom Florø og Førde, og vips er sausen sikra. Rett før servering tuslar eg ut i boda etter eit glas heimelaga ripsgele. Han vart ekstra god i år: Rett før sommarferien var ripsane i hagen til leiaren av jaktlaget mitt nett modne nok til gelékoking. Slike varer krev nemleg bær med høgt pektininnhald, som vil seie rips som ikkje er for modne.

Sopp på badet

Jepp, eg har sopp på badet, bacon og pinnekjøt på loftet, spekk og malekjøt lagt av til pølselaging i desember, ei nett høveleg sur surdeig i kjøleskåpet, hummarteiner i seglbåten, to typar eple i to kasser (eteeple og lagringseple) og fire konstant litt for fulle fryseboksar av ulik storleik på ulike rom i heim og garasje. Det har teke si tid, men no byrjar det å bli stell på spisskammerset til matskribenten.

Det vil seie: Eit eige spisskammers har eg enno ikkje. Eg og sambuaren min leiger eit lite rekkehus med éin etasje, eit kaldt loft og to buer, ei inne og ei ute, og om lag to og ein halv meter kjøkkenbenk.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare