🎧 Då likestillingskampen kom til Oslo for å gjere seg feit
Målet med SHE-konferansen i Oslo Spektrum er umiskjenneleg godt, men dei retoriske midla er uhyggelege.
Italienaren Pellegrino Riccardi føreles om kjærleikens rolle i næringslivet.
Alle foto: Ida Lødemel Tvedt
Bakgrunn
SHE Community, etablert i 2014, er eit nettverk som ifølge dei sjølve består av folk som meiner at mangfald sikrar profitt og framsteg.
SHE-indeksen er eit verktøy for å måle likestillinga i ei bedrift.
SHE-konferansen kallar seg «den største kjønnsmangfalds-konferansen i Europa». Den første gjekk føre seg 8. mars 2015.
Bakgrunn
SHE Community, etablert i 2014, er eit nettverk som ifølge dei sjølve består av folk som meiner at mangfald sikrar profitt og framsteg.
SHE-indeksen er eit verktøy for å måle likestillinga i ei bedrift.
SHE-konferansen kallar seg «den største kjønnsmangfalds-konferansen i Europa». Den første gjekk føre seg 8. mars 2015.
Lytt til artikkelen:
ida@dagogtid
Det var ein gong, for to veker sidan, at det såkalla SHE-fellesskapet samla næringslivstoppar, gründerar, politikarar og publikum til «Europas største kjønnsmangfaldskonferanse». Onsdag 4. mars var det mottaking på rådhuset i Oslo, og neste dag var det duka for konferanse frå tidleg morgon til seint på kveld. Oslo Spektrum var spekka med buer og seminar og småscener der ein kunne lære om alt frå kunstig intelligens til kvifor det er viktig at kvinner investerer pengane sine slik menn gjer.
To og eit halvt tusen menneske møtte opp, trass i koronatrusselen, forsikra om at SHE hadde tatt alle forholdsreglar, med skjerpa hygienetiltak og desinfeksjonsmiddel overalt.
Bodskapen som gjennomsyra konferansen, var like enkel som han var overtydande: Likestilling er lukrativt. Bedrifter som ikkje gjer likestilling til eit rådande prinsipp i si eiga drift, vil tape i møte med marknadskreftene. «Creativity thrives with diversity», sa dei. Og her vil eg måtte sitere mykje på engelsk, fordi ein retorisk analyse av det som gjekk føre seg i Oslo Spektrum denne torsdagen, ville vere ufullstendig om ein ikkje òg såg på korleis talarane nytta dette språket som ikkje er heilt deira eige. Språket var engelsk, og eit av slagorda var «Become better, to do better».
I tolv timar vandra eg mellom foredrag og motivasjonsguruar og bord som baud på gratis mat og merch. Eg snurra lykkehjul og vann maskara, forsynte meg av grøne juicar og brus, nøtteblandingar og sushisalatar. Eg låg eit kvarter i ein høgteknologisk massasjestol medan ei mannsstemme kurra meg gjennom ei meditasjonsøving gjennom øyretelefonane som ei dame i dress plasserte på hovudet mitt. Eg gjekk tilbake og snurra lykkehjulet igjen. Vann meir maskara.
Så stod eg lenge og såg på to unge, transseksuelle performancekunstnarar som åla seg halvnakne på eit podium, medan eg undra meg over korleis dei eigentleg passa inn her, mellom oljeingeniørar og Coca-Cola-arvingar. Var deira kamp den same?
Frå taket hang store banner med slagorda «Knowledge», «Diversity», «Innovation» og «Growth». Kunnskap, mangfald, innovasjon og vekst. Visstnok grunnpilarar i dette som dei kalla ei rørsle. Gigantiske, abstrakte ord som fekk meg til å tenke på det forfattaren Edward Abbey skreiv om at «vekst for vekstens skuld er kreftcellas ideologi».
Heile SHE-opplegget fekk meg til å grøsse – men kvifor det, eigentleg? Det var noko med innpakninga. Ikkje bodskapen, men måten bodskapen blei kommunisert på og posisjonen han vart kommunisert frå. Men kanskje var eg berre ein grinebitar, der eg sat og himla barnsleg med auga medan den eine talaren etter den andre vart introdusert av konferansevertane som CEO, mor til tre eller fire, globetrotter og flytande i mange språk.
SHE vart skipa av gründeren Heidi Aven for seks år sidan, med eit mål om å få opp farten på det ein meiner er ein uunngåeleg, men til no altfor langsam prosess i retning kjønnsbalanse i næringslivet. Og for å få farten opp, tenker ein, må ein heie kvarandre fram og premiere dei som satsar på likestilling. Ikkje berre likestilling mellom kjønn, men òg mellom ulike typar kunnskap og erfaring.
SHE-indeksen, lansert i 2018, er eit verktøy som bedrifter kan nytte til å måle nettopp korleis det står til med likestillinga i eigne rekker, basert på tanken om at det som kan målast, kan endrast. Hovudbodskapen til både indeksen, fellesskapet og konferansen er altså den same: at likestilling ikkje berre er eit moralsk og samfunnsmessig gode, men økonomisk fordelaktig.
Dette var tre dagar før 8. mars, men ordet feminisme var ikkje å sjå eller høyre nokon plass. Eg antok at dei hadde fokusgruppetesta ordet og funne ut at det ikkje var sexy og marknadsvennleg nok.
Kven var denne konferansen for, og kvifor heiter han «SHE», eit ord som viser til eit menneske i tredje person, nokon som er der borte, som er korkje meg eller deg, men henne? På den fancy nettsida si seier dei at SHE er alle. «Kven finn du på SHE-konferansen? Fyrst og fremst er ALLE invitert, She-fellesskapen er oss alle.» «Kva er SHE?», spør dei retorisk og svarer med ei heilt utruleg setning: «SHE not only identifies as a female gender being, it also gives its name to an event where to talk and act about gender equality in business.» («Ikkje berre identifiserer SHE seg som eit hokjønnsvesen, det gir òg namn til ei hending der å snakke og handle om kjønnslikestilling i business.») Slik høyrest det ut når New Public Management kuppar feminismen.
SHE er altså noko som identifiserer seg som eit hokjønna vesen, men kva visar «it» til i setninga over? Her snakkar ein ikkje om «kvinner», ikkje om «women», men om «female beings». «How to get more female in business», spør dei og høyrest ut som romvesen som freistar skildre ei menneskekvinne.
Det var dette livsfjerne ved det heile som var så uhyggeleg. Alle dei abstrakte orda. Kjensla av at folka på scena snakka frå ingenstad.
«As a wise man once said», sa Heidi Aven. «We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them.» «Albert Einstein».
Seinare supplerte ein annan med det ho sa var eit anna og like relevant Einstein-sitat: «Intelligence is creativity having fun» – ei setning som ofte blir tilskriven Einstein, men som det ikkje finst teikn på at han faktisk sa.
Så kom dr. Yvonne Thomsen på scena og presenterte oss for omgrepet «shero», altså ein «female hero», ein kvinneleg helt, og sa: «All you ladies in the room, give yourself a round of applause.» «Eg er ikkje her for å belære dykk», sa ho. «Eg er her for å få dykk til å tenke.» «Har de høyrt om Sokrates?» Ingenting av forkynninga som følgde, hadde i seg noko som kunne minne om sokratisk metode.
Men så skjedde det noko. Gro skjedde. Og eg blei fjetra. For aldri før hadde eg tatt inn over meg fenomenet Gro Harlem Brundtland, så gjennomsyra var samfunnet alt av henne då eg voks opp. Eg hadde verkeleg aldri tenkt på Brundtland som anna enn kvinna Elling var så frelst av.
Ho hadde eit så enormt godt scenetekke, der ho sat og fortalde livshistoria si, med vekt på alle skuldrene ho stod på, alt som alt låg til rette for at arbeidet hennar kunne bli mogleg, då ho entra politikken. Og ho leverte strålande vitsar, utan å smile. Steinansikt. Kroppshaldninga var totalt kul. Dette var ansvarets karisma – og det var dette eg hadde sakna frå dei andre talarane. Historisk medvit kombinert med integritet. Sjarmen som følger med det å stå rakrygga i tida, uttalt medviten om kva og kven som har gjort makta og ansvaret ein har, mogleg. Og Gro, ho såg ut til å ta SHE-konferansen på alvor, og då måtte jo eg òg gjere det, som dagsfersk Gro-fan. Kven var eg som sat her og snobba meg i billig harnisk over retorikken til arrangørane, når prosjektet som låg til grunn, var så umiskjenneleg godt.
Men så blei velviljen min tøygd av talen til italienaren Pellegrino Riccardi, tilbake for andre gong på rad. På nettsida til SHE kan ein lese ar Riccardi er ein motivasjonstalar, lærar, kommunikasjonsrådgivar, tverrkulturell ekspert og tidlegare verdsturnerande rockemusikar som no tek kloden med storm med ein unik evne til å knyte band med publikum gjennom det han kallar edutainment, ei blanding av underhaldning og utdanning.
Som fleire andre av talarane nytta han «kognitiv psykologi» og evolusjonspsykologi av typen vise-eit-bilete-av ei-løve-for-så-å-seie-kva-det-jaktande-dyret-på-savannen-fortel-oss-om-kvifor-vi-er-som-vi-er. Så leidde han oss gjennom eit argument eg høyrde fleire gonger denne dagen, om at næringslivets viktigaste ingrediens er «kjærleik». Han viste til den rikaste mannen i Kina, som skal ha sagt at det einaste vi er betre i enn robotane, er kjensler, og at kjærleik er den beste av kjenslene, og at vi derfor bør satse på kjærleik på arbeidsplassen, i møte og transaksjonar, om vi vil tene pengar.
Riccardi bad alle i publikum om å sende ein melding til ein mann dei kjende, og skrive berre «I love you» – og folk gjorde det! Så bad han alle i publikum snu seg og seie det same til den sannsynlegvis framande personen til høgre for seg.
Denne augneblinken gjorde ubehaget mitt meir konkret. Denne totale utvatninga av omgrepet «kjærleik».
Då programmet var ferdig og prisane delte ut, var det «After She» – ordspelet var ein språkleg oase i ein elles retorisk ørken. No skulle ein sementere nye venskap, utveksle visittkort, bygge mangfaldige nettverk, medan ein DJ spelte treningssenterpop, og lyskastarane kasta gamaldags diskolys over dei framtidsretta gründerane som såg ut som dei hadde tidsreist frå jappetida.
Det siste som hende denne surrealistiske dagen, var at Heidi Aven tok mikrofonen og stilte seg i trappa over den no uttynna, men framleis feststemde forsamlinga. «De har ikkje gitt til det velgjerande tiltaket vårt», sa ho, og viste til innsamlinga av pengar til kampen mot human trafficking. Blandinga av gratis pizza og dresskledd mingling med nokre innskotne ord om menneskehandel oppsummerte på ein måte det heile, utan at eg heilt klarte å sette fingeren på kva det heile var. «Og», sa ho, og peika på ungdommane som selde hippe heimelaga plagg i hjørnet, «de har ikkje kjøpt klede».
Idet eg forlét lokalet, såg eg at dei høge hælane lystra, og at dei no stimla truskuldig kring dei androgyne unge syerskene.
Det var ikkje det kunstige ved det heile som skurra – at noko er falskt, treng ikkje vere gale. Det som skurra, var det i overkant sjølvsikre. Talarane snakka som om dei var dei fyrste som sa det dei preika, som om dei ikkje skulda nokon noko. Og det kjendest som om det var denne manglande audmjukheita i møte med kunnskap og forhistorie som gjorde den snåle feilsiteringa av Einstein og den fjasete evolusjonspsykologien mogleg.
«Gi dykk sjølve ein applaus for å vere her», sa dei ulike talarane frå hovudscena i Oslo Spektrum, «for å vere del av endringa».
«Bølgen vi i SHE har startet, er en begynnelse for å få til et globalt økosystem med økt kompetanse og nettverk», sa dei. «This is when we turn the tide», sa dei. «Framtida byrjar med oss, her.»
Men det gjorde ho jo ikkje. Framtida byrja for lenge sidan, og brått tek ho vendingar som ingen kunne sett føre seg skulle komme. Berre to veker seinare skulle samfunnet vere eit anna.
Den lite morosame britiske komikaren som leidde store delar av programmet, spøkte om korona og gjorde eit nummer av å demonstrativt klemme dei han kalla opp på scena, og fnyse av dei som dreiv med fothelsing. Rommet var prega av ei sterk kjensle av at trøbbel der ute i verda ikkje vedkom oss her inne, i alle fall ikkje som noko taktilt og konkret, berre som idear.
Ei veke seinare, medan næringslivet rakna, gjekk ein defensiv e-post ut til alle som var på konferansen om at ein av deltakarane hadde blitt sjuk medan ho var der, og seinare fått påvist korona. Alt hadde brått blitt annleis ute i verda, og årsaka var ikkje viljekraft eller kreativitet eller marknadsmekanismar, ikkje innovasjon, kunnskap, vekst og mangfald, men biologi og kaos, hendingar utløyste av ein natur som stiller seg heilt likegyldig til oss, og som latterleggjer abstrakt retorikk om menneskets makt over framtida.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Lytt til artikkelen:
ida@dagogtid
Det var ein gong, for to veker sidan, at det såkalla SHE-fellesskapet samla næringslivstoppar, gründerar, politikarar og publikum til «Europas største kjønnsmangfaldskonferanse». Onsdag 4. mars var det mottaking på rådhuset i Oslo, og neste dag var det duka for konferanse frå tidleg morgon til seint på kveld. Oslo Spektrum var spekka med buer og seminar og småscener der ein kunne lære om alt frå kunstig intelligens til kvifor det er viktig at kvinner investerer pengane sine slik menn gjer.
To og eit halvt tusen menneske møtte opp, trass i koronatrusselen, forsikra om at SHE hadde tatt alle forholdsreglar, med skjerpa hygienetiltak og desinfeksjonsmiddel overalt.
Bodskapen som gjennomsyra konferansen, var like enkel som han var overtydande: Likestilling er lukrativt. Bedrifter som ikkje gjer likestilling til eit rådande prinsipp i si eiga drift, vil tape i møte med marknadskreftene. «Creativity thrives with diversity», sa dei. Og her vil eg måtte sitere mykje på engelsk, fordi ein retorisk analyse av det som gjekk føre seg i Oslo Spektrum denne torsdagen, ville vere ufullstendig om ein ikkje òg såg på korleis talarane nytta dette språket som ikkje er heilt deira eige. Språket var engelsk, og eit av slagorda var «Become better, to do better».
I tolv timar vandra eg mellom foredrag og motivasjonsguruar og bord som baud på gratis mat og merch. Eg snurra lykkehjul og vann maskara, forsynte meg av grøne juicar og brus, nøtteblandingar og sushisalatar. Eg låg eit kvarter i ein høgteknologisk massasjestol medan ei mannsstemme kurra meg gjennom ei meditasjonsøving gjennom øyretelefonane som ei dame i dress plasserte på hovudet mitt. Eg gjekk tilbake og snurra lykkehjulet igjen. Vann meir maskara.
Så stod eg lenge og såg på to unge, transseksuelle performancekunstnarar som åla seg halvnakne på eit podium, medan eg undra meg over korleis dei eigentleg passa inn her, mellom oljeingeniørar og Coca-Cola-arvingar. Var deira kamp den same?
Frå taket hang store banner med slagorda «Knowledge», «Diversity», «Innovation» og «Growth». Kunnskap, mangfald, innovasjon og vekst. Visstnok grunnpilarar i dette som dei kalla ei rørsle. Gigantiske, abstrakte ord som fekk meg til å tenke på det forfattaren Edward Abbey skreiv om at «vekst for vekstens skuld er kreftcellas ideologi».
Heile SHE-opplegget fekk meg til å grøsse – men kvifor det, eigentleg? Det var noko med innpakninga. Ikkje bodskapen, men måten bodskapen blei kommunisert på og posisjonen han vart kommunisert frå. Men kanskje var eg berre ein grinebitar, der eg sat og himla barnsleg med auga medan den eine talaren etter den andre vart introdusert av konferansevertane som CEO, mor til tre eller fire, globetrotter og flytande i mange språk.
SHE vart skipa av gründeren Heidi Aven for seks år sidan, med eit mål om å få opp farten på det ein meiner er ein uunngåeleg, men til no altfor langsam prosess i retning kjønnsbalanse i næringslivet. Og for å få farten opp, tenker ein, må ein heie kvarandre fram og premiere dei som satsar på likestilling. Ikkje berre likestilling mellom kjønn, men òg mellom ulike typar kunnskap og erfaring.
SHE-indeksen, lansert i 2018, er eit verktøy som bedrifter kan nytte til å måle nettopp korleis det står til med likestillinga i eigne rekker, basert på tanken om at det som kan målast, kan endrast. Hovudbodskapen til både indeksen, fellesskapet og konferansen er altså den same: at likestilling ikkje berre er eit moralsk og samfunnsmessig gode, men økonomisk fordelaktig.
Dette var tre dagar før 8. mars, men ordet feminisme var ikkje å sjå eller høyre nokon plass. Eg antok at dei hadde fokusgruppetesta ordet og funne ut at det ikkje var sexy og marknadsvennleg nok.
Kven var denne konferansen for, og kvifor heiter han «SHE», eit ord som viser til eit menneske i tredje person, nokon som er der borte, som er korkje meg eller deg, men henne? På den fancy nettsida si seier dei at SHE er alle. «Kven finn du på SHE-konferansen? Fyrst og fremst er ALLE invitert, She-fellesskapen er oss alle.» «Kva er SHE?», spør dei retorisk og svarer med ei heilt utruleg setning: «SHE not only identifies as a female gender being, it also gives its name to an event where to talk and act about gender equality in business.» («Ikkje berre identifiserer SHE seg som eit hokjønnsvesen, det gir òg namn til ei hending der å snakke og handle om kjønnslikestilling i business.») Slik høyrest det ut når New Public Management kuppar feminismen.
SHE er altså noko som identifiserer seg som eit hokjønna vesen, men kva visar «it» til i setninga over? Her snakkar ein ikkje om «kvinner», ikkje om «women», men om «female beings». «How to get more female in business», spør dei og høyrest ut som romvesen som freistar skildre ei menneskekvinne.
Det var dette livsfjerne ved det heile som var så uhyggeleg. Alle dei abstrakte orda. Kjensla av at folka på scena snakka frå ingenstad.
«As a wise man once said», sa Heidi Aven. «We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them.» «Albert Einstein».
Seinare supplerte ein annan med det ho sa var eit anna og like relevant Einstein-sitat: «Intelligence is creativity having fun» – ei setning som ofte blir tilskriven Einstein, men som det ikkje finst teikn på at han faktisk sa.
Så kom dr. Yvonne Thomsen på scena og presenterte oss for omgrepet «shero», altså ein «female hero», ein kvinneleg helt, og sa: «All you ladies in the room, give yourself a round of applause.» «Eg er ikkje her for å belære dykk», sa ho. «Eg er her for å få dykk til å tenke.» «Har de høyrt om Sokrates?» Ingenting av forkynninga som følgde, hadde i seg noko som kunne minne om sokratisk metode.
Men så skjedde det noko. Gro skjedde. Og eg blei fjetra. For aldri før hadde eg tatt inn over meg fenomenet Gro Harlem Brundtland, så gjennomsyra var samfunnet alt av henne då eg voks opp. Eg hadde verkeleg aldri tenkt på Brundtland som anna enn kvinna Elling var så frelst av.
Ho hadde eit så enormt godt scenetekke, der ho sat og fortalde livshistoria si, med vekt på alle skuldrene ho stod på, alt som alt låg til rette for at arbeidet hennar kunne bli mogleg, då ho entra politikken. Og ho leverte strålande vitsar, utan å smile. Steinansikt. Kroppshaldninga var totalt kul. Dette var ansvarets karisma – og det var dette eg hadde sakna frå dei andre talarane. Historisk medvit kombinert med integritet. Sjarmen som følger med det å stå rakrygga i tida, uttalt medviten om kva og kven som har gjort makta og ansvaret ein har, mogleg. Og Gro, ho såg ut til å ta SHE-konferansen på alvor, og då måtte jo eg òg gjere det, som dagsfersk Gro-fan. Kven var eg som sat her og snobba meg i billig harnisk over retorikken til arrangørane, når prosjektet som låg til grunn, var så umiskjenneleg godt.
Men så blei velviljen min tøygd av talen til italienaren Pellegrino Riccardi, tilbake for andre gong på rad. På nettsida til SHE kan ein lese ar Riccardi er ein motivasjonstalar, lærar, kommunikasjonsrådgivar, tverrkulturell ekspert og tidlegare verdsturnerande rockemusikar som no tek kloden med storm med ein unik evne til å knyte band med publikum gjennom det han kallar edutainment, ei blanding av underhaldning og utdanning.
Som fleire andre av talarane nytta han «kognitiv psykologi» og evolusjonspsykologi av typen vise-eit-bilete-av ei-løve-for-så-å-seie-kva-det-jaktande-dyret-på-savannen-fortel-oss-om-kvifor-vi-er-som-vi-er. Så leidde han oss gjennom eit argument eg høyrde fleire gonger denne dagen, om at næringslivets viktigaste ingrediens er «kjærleik». Han viste til den rikaste mannen i Kina, som skal ha sagt at det einaste vi er betre i enn robotane, er kjensler, og at kjærleik er den beste av kjenslene, og at vi derfor bør satse på kjærleik på arbeidsplassen, i møte og transaksjonar, om vi vil tene pengar.
Riccardi bad alle i publikum om å sende ein melding til ein mann dei kjende, og skrive berre «I love you» – og folk gjorde det! Så bad han alle i publikum snu seg og seie det same til den sannsynlegvis framande personen til høgre for seg.
Denne augneblinken gjorde ubehaget mitt meir konkret. Denne totale utvatninga av omgrepet «kjærleik».
Då programmet var ferdig og prisane delte ut, var det «After She» – ordspelet var ein språkleg oase i ein elles retorisk ørken. No skulle ein sementere nye venskap, utveksle visittkort, bygge mangfaldige nettverk, medan ein DJ spelte treningssenterpop, og lyskastarane kasta gamaldags diskolys over dei framtidsretta gründerane som såg ut som dei hadde tidsreist frå jappetida.
Det siste som hende denne surrealistiske dagen, var at Heidi Aven tok mikrofonen og stilte seg i trappa over den no uttynna, men framleis feststemde forsamlinga. «De har ikkje gitt til det velgjerande tiltaket vårt», sa ho, og viste til innsamlinga av pengar til kampen mot human trafficking. Blandinga av gratis pizza og dresskledd mingling med nokre innskotne ord om menneskehandel oppsummerte på ein måte det heile, utan at eg heilt klarte å sette fingeren på kva det heile var. «Og», sa ho, og peika på ungdommane som selde hippe heimelaga plagg i hjørnet, «de har ikkje kjøpt klede».
Idet eg forlét lokalet, såg eg at dei høge hælane lystra, og at dei no stimla truskuldig kring dei androgyne unge syerskene.
Det var ikkje det kunstige ved det heile som skurra – at noko er falskt, treng ikkje vere gale. Det som skurra, var det i overkant sjølvsikre. Talarane snakka som om dei var dei fyrste som sa det dei preika, som om dei ikkje skulda nokon noko. Og det kjendest som om det var denne manglande audmjukheita i møte med kunnskap og forhistorie som gjorde den snåle feilsiteringa av Einstein og den fjasete evolusjonspsykologien mogleg.
«Gi dykk sjølve ein applaus for å vere her», sa dei ulike talarane frå hovudscena i Oslo Spektrum, «for å vere del av endringa».
«Bølgen vi i SHE har startet, er en begynnelse for å få til et globalt økosystem med økt kompetanse og nettverk», sa dei. «This is when we turn the tide», sa dei. «Framtida byrjar med oss, her.»
Men det gjorde ho jo ikkje. Framtida byrja for lenge sidan, og brått tek ho vendingar som ingen kunne sett føre seg skulle komme. Berre to veker seinare skulle samfunnet vere eit anna.
Den lite morosame britiske komikaren som leidde store delar av programmet, spøkte om korona og gjorde eit nummer av å demonstrativt klemme dei han kalla opp på scena, og fnyse av dei som dreiv med fothelsing. Rommet var prega av ei sterk kjensle av at trøbbel der ute i verda ikkje vedkom oss her inne, i alle fall ikkje som noko taktilt og konkret, berre som idear.
Ei veke seinare, medan næringslivet rakna, gjekk ein defensiv e-post ut til alle som var på konferansen om at ein av deltakarane hadde blitt sjuk medan ho var der, og seinare fått påvist korona. Alt hadde brått blitt annleis ute i verda, og årsaka var ikkje viljekraft eller kreativitet eller marknadsmekanismar, ikkje innovasjon, kunnskap, vekst og mangfald, men biologi og kaos, hendingar utløyste av ein natur som stiller seg heilt likegyldig til oss, og som latterleggjer abstrakt retorikk om menneskets makt over framtida.
Frå taket hang store banner med slagorda: «Knowledge», «Diversity», «Innovation» og «Growth».
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.