Det finst ikkje mykje som er betre enn fersk tunfisk. Han skal skjerast i tjukke skiver, saltast og peprast og dekkjast med sesamfrø før ei kort gjestevitjing i varm, tørr steikepanne.

Skivene held du i handa for å bråsteikje dei på kortsidene, før du gir fisken maksimum eit halvt minutt på kvar side – han skal for all del ikkje oversteikjast.

Eg hugsar då eg skulle ha ein namngjeten restauratør på middag, og prestasjonsangsten min gjorde at eg slo på stortromma i den beste fiskedisken i byen. Tunfisken kosta tusen kroner kiloen. Men sidan vi var berre to til bords, vart det ikkje så gale likevel.

Restauratøren hadde tatt med nokre iskalde og velsigna flasker av kvitvinen Albariño frå sin eigen djupe vinkjellar. Den fungerte himmelsk saman med tunfisken. Då me kom fram til armagnacen eg hadde fått til jul, la me planar om dei villaste ting, og nokre av dei sette me òg ut i livet. Maten og vinen hadde gitt oss både mot og vengjer.

Andre dagar vil me no for tida helst ha mat som er vesentleg meir skånsam mot budsjettet – og det er her den trufaste tunfiskboksen kjem inn. Den dei fleste har ståande i kammerset, men gløymer fordi han visstnok er litt kjedeleg. Men hei, kjedeleg kan du sjølv vere. Det er heilt opp til deg å jazze opp denne takknemlege råvara.

Eg hugsar framleis tilbake til ungdomstida då ein kjærast laga tunfisksalat til meg. Heime voks eg opp med ganske så røff vestlandsk bondekost, som eg framleis elskar høgt, men eg hadde aldri smakt noko så eksotisk.

Sidan har eg alltid sett stor pris på tunfisksalat, ikkje minst salade niçoise, som eg har skrive om i denne spalta før. Den minner meg framleis om ungdom og kjærleik.

«Den minner meg framleis om ungdom og kjærleik.»

Nyleg kom eg over fleire oppskrifter på fiskekaker av hermetisk tunfisk, og det har eg aldri prøvd før. Etter ein del testing til og frå kom eg fram til denne:

Tøm olja frå to boksar tunfisk i eit dørslag. Skrell, del opp og kok ein stor potet møyr. Mos han med ein gaffel og legg han i ein stor bolle. Så har du i tunfisken, ei skei dijonsennep, to finhakka sjalottlauk, litt brødrasp, eit egg, ei teskei provencekrydder og ei med kvitlaukspulver, salt og pepar.

Så kjem vi til det som eventuelt vil gi litt meir frijazz i flettene: Eg slengde i nokre gode dosar heit saus av typen cholula. Sriracha går òg fint. Har du ikkje heite sausar, bruk cayennepepar eller chiliflak etter smak. Bland alt grundig og sjå til at røra heng godt saman, viss ikkje har du i eit ekstra egg.

Kakene steikjer du tre minutt på kvar side i ei panne med olje, eller i steikeomnen. Desse fiskekakene kan du servere til dømes med ein enkel tomatsalat med lime og fersk koriander, og majones du har sprita opp med litt peparrot, sitronskal, kapers, mynte eller andre godsaker du likar.

Gratulerer, no har du laga fin lunsj eller middag for godt under ein hundrelapp! Livet er herleg.

Det finst fleire variantar, og vi er framleis i det rimelege segmentet. Sjølv er eg glad i Nigella Lawsons pastaoppskrift med tunfisk, og det trur eg du òg kan bli. Hell olja av ein 200 grams boks, bruk så ein gaffel og bland fiskekjøtet godt saman med safta og skalet av ein sitron pluss eit mosa fedd kvitlauk. Ha i tre hakka stilkar vårlauk og krydre med flaksalt og chilipulver etter smak. Mens du framleis slår blandinga saman med gaffelen, har du i ei god skei jomfruolje.

Kok så 200 gram spagetti og ta vare på litt av det salta pastavatnet. Bland spagettien saman med tunfiskrøra og spe med litt pastavatn for å få ein krema konsistens. Til slutt vender du varsamt inn ei handfull ruccola, som gir ein nøttete og god smak.

Fordel blandinga i to bollar, og så kan du og ein annan ha romantisk middag, om det høver seg. No har vel Disneys Lady og Landstrykaren fått folk over heile verda til å tru at romantisk pastamiddag alltid må vere spagetti med kjøtbollar, men slik er det ikkje. Det er du som må stå for romantikken, og sjå ikkje bort frå at den kan finnast i ein audmjuk boks.

Dagfinn Nordbø er tekst­­-
forfattar og satirikar.

post@nordbo.no