Lita skrift
Amy
Foto: Matty Zimmerman / AP / NTB
Det gjev ei heilt eiga kjensle av å lukkast, det å ha ein mistanke om noko, halda det for seg sjølv i fleire dagar, for så å få mistanken validert i media; eg hadde rett heile tida.
For ei veke sidan kom uvêret Amy over oss, og det tok ikkje lang tid før nettavisene delte bilete av råka bygningar og tre liggjande på tvers over vegar og kvilande over straumkablar. Berre på Vestlandet var over hundre vegar sperra, mellom anna på grunn av falne tre.
Eg studerte bileta, zooma inn på sjølve treet i vegbana. For var det ikkje i all hovudsak bartre som hadde kvolve, og var det ikkje i all hovudsak gran? Jo, så sanneleg. Eg kom ikkje over ei einaste liggjande fure.
Og alle bygningane som vart kraftig råka av Amy, var det ikkje ein raud tråd her òg? Platene som losna frå veggar og tak og fauk rundt i virvelvind som fykande giljotinar, kom ikkje alle desse frå ganske nye bygg?
Den doble garasjen som letta og fauk til vêrs, som kjolen til Marilyn Monroe, medan bilen og hengjaren stod att, som undertøyet til Marilyn, såg ikkje den ut som eit byggjesett av ferdigveggar og -tak?
Så vidt eg veit, vart ikkje eit einaste gamalt grindbygg teke av stormen. Alle lafta stover står der framleis.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
