Wergeland – kongen av 17. mai
For om lag tretti år sidan budde eg i ein hybel på toppen av ein bakke. Det var mitt fyrste år på Sørlandet og i Noreg. Eg hadde ein vane med å spasera ned til dalbotnen, der bysentrumet ligg, og sitja der på ein benk ved den gamle hamna. Så kom ein gamal mann på over åtti leidd av ein liten hund i band. Hunden gjekk framfor mannen, stoppa ved benken og sette seg. Mannen sette seg på benken ved sida av meg, og vi tala saman kvar morgon.
Mannen fortalde meg om sin fyrste kjærleik, om ei reise til Canada. Han immigrerte, og der sakna han den norske naturen og familien. Han fortalde meg om motstandskampen, som han var med i, om krigsoppgjeret og om Noreg i etterkrigstida.
Eg kalla den gamle mannen for «onkel Bjørn».
Ein gong sa han at vi snart skulle feira nasjonaldagen, 17. mai. «Veit du kven som er kongen av 17. mai?» spurde han. «Det er kong Olav den femte», svara eg.
Bjørn smilte og sa: «Nei. Olav er kongen av Noreg, men kongen av 17. mai er Henrik Wergeland.»
Han reiste seg, og hunden snudde og leidde onkel Bjørn over bakketoppen. Det var siste gong eg såg onkel Bjørn; han døydde dagen etter.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
