Kamp kring ei tom krubbe
Ein kjettarsk tanke: Kan det hende at striden i Senterpartiet handlar om noko så keisamt som politikk?
Liv Signe Navarsete gjev seg som senterpartileiar, men striden om leiarskapen i partiet er langt frå over. Heile sentral-leiinga skal veljast på nytt i eit ekstraordinært landsmøte i april. Denne soga minner meir og meir om ein episode av Game of Thrones. Kva er det som går føre seg?
At dårleg personkjemi, særleg mellom Liv Signe Navarsete og nestleiar Ola Borten Moe, har medverka til rabalderet, er openbert. Ein serie mistak og nokre raseriutbrot har òg gjort sitt til å felle Navarsete. Men personkjemi og tabbar er sjeldan nok til å løyse ut så stor strid som dette i eit parti.
Så kva stridest senterpartifolket eigentleg om? Litt av forklaringa er truleg frustrasjonen over å vere kasta ut i avmektig opposisjon, etter åtte år som regjeringsparti med stor innverknad på politikken. I medgang er det lett å vere vener, det er verre når alt peikar nedover.
Valresultatet i fjor på 5,5 prosent var det dårlegaste i partihistoria. Og den nådelause evalueringa av valkampen til partiet råka alle toppleiarane. Men heller ikkje dette er nok til å forklare striden i partiet no. SV har lide ein liknande lagnad utan å starte borgarkrig.
Somme kommentatorar har framstilt dette som ein regional strid mellom trønderar og vestlendingar. Men den analysen rekk heller ikkje særleg langt: Det er ikkje noko nytt at dei sterkaste Sp-regionane ønskjer å ha sine eigne folk representerte i partileiinga.
Det finst nok eit litt sterkare konservativt drag i partiet i Trøndelag, men det er ikkje lett å sjå at Trøndelags-Sp står for ein vesentleg annan politikk enn Vestlands-Sp. Og også vest-lending-ar og innlendingar likar Marit Arnstad.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
