Lytt til artikkelen:

Enkelte av dei som ikkje orka kave for å prøve å bli verdsmeister i spurt eller kulekasting og stønning i Qatar tidlegare i oktober, har heller reist til Toronto i Canada, der det er VM i eting av poutine denne helga (laurdag 19. oktober klokka 15.00.) Her kan ein vinne opp mot 5000 dollar, alt etter plassering, og ein blir mett på kjøpet. Alt ein treng gjere, i nokre få minutt, er å opne kjeften og stappe i seg poutine, som er pommes frites med ost og saus.

Kven liker ikkje pommes frites med ost og saus?

Verdsrekorden er nærmare 12 kilo på 10 minutt, sett av Joey Chestnut* frå USA.

Overkommeleg, spør du meg. Derfor har eg gjort som Gjert Ingebrigtsen: No trenar eg ungane mine, hardt, men ikkje utan kjærleik, med pommes frites morgon og kveld, kvar dag. Dei trivst toleleg, berre dei får ketsjup på, og ikkje brun saus, i helgene.

Vinn dei gull, sølv og bronse om eit år, skal dei få brød og jogurt og havregryn igjen.

* Joey Chestnut er verdsmeister i mangslags eting: eplepai, boysenbærpai (6,6 kilo på 8 minutt), reke, rekecocktail (rundt 9 kilo på 8 minutt), pølse med brød (74 på 10 minutt), hardkokt egg (141 på 8 minutt), fritert asparges (nesten 6 kilo på 10 minutt), hamburgar (103 – dei må vere små – på 8 minutt), heil kalkun (4,2 kilo på 10 minutt) og mykje, mykje meir, men ikkje pinnekjøt.

Chestnut har heller ikkje verds­rekorden i møsbrømlefseeting, for den har eg.

Apropos gatemat

Høyrde du eit frykteleg hyl sist onsdag klokka 06.55, var det berre eg som var ein tur i Oslo. Eg gjekk gjennom Studenterlunden, forbi fontenedammen som eigentleg heiter Hjortedammen, etter Arne Vigelands hjortar som står og ser ut på livet frå ei lita øy, men som alle kallar Spikersuppa, fordi parkanlegget blei gitt til Oslo kommune av Christiania Spikerverk, og nok om det. Det var mørkt og stille, og eg stansa og såg på vatnet som lyste kvitt av det eg først trudde var is, utruleg nok, sidan det var åtte plussgrader, og som viste seg å vere skum ­– kanskje Lano?

Nei, det var ikkje dette som fekk meg til å skrike. Hylet folk høyrde heilt oppi Aurlandsvangen, kom som ein konsekvens av at ein katt luska forbi føtene på meg.

– Pus, sa eg, idet eg såg at dyret som kika opp og lurte på om det var han eg snakka til, var ei rotte.

Og bak det eg vil tru var mannen i forholdet, kom kona og fire ungar, storvaksne, dei òg.

No er det visst rundt 100.000 rotter i Oslo, og eit rottepar og ungane deira kan bli til 1000 nye rotter på eit år. Derfor hadde eg ikkje beina mange metrane før eg såg ei rotte til. Likevel valde eg å konkludere med at dei ikkje var rotter, men små menneske som hadde kledd seg ut, no når folk feirar halloween i vekevis, og vasa rundt og leita etter gatemat.