Epistel

Walid al-Kubaisi

Det var ein gong ein vedhandlar som gjekk og samla greiner og trestammar i frukthagar for å selja dei. Ein morgon regna det kraftig då han kom til staden der han samla ved. Under eit tre låg ei løve og sov. Mannen vart redd, men løva sa:

– Ver ikkje redd. Eg ser at du er ein stakkarsleg, fattig mann. Eg byd deg venskapen min, og eg vil hjelpa deg.

Mannen godtok venskapen med dyrekongen, for då kjende han seg trygg og verna.

Ein dag leidde løva vedhandlaren inn i ein løynd hage.

– Ta øksa di og grav her, sa løva.

Vedhandlaren grov i jorda og fann ei skattekiste full av gull, diamantar og smykke. Han lasta skatten opp på eselet og drog heim att. Formuen gjorde at vedhandlaren kunne byggja seg eit slott med mange stover og salar.

Ein dag kom det eit slikt styrtregn med lyn og tore at dyra i jungelen vart skremde. Løva gjekk då til vedhandlaren for å få overnatta hos han. Løva vart godt motteken, men sidan vedhandlaren hadde gjester, gav han løva eit rom for seg sjølv slik at ho ikkje skulle skremma gjestene.

Løva høyrde samtalen i naborommet.

– Vi veit at du var ein fattig vedhandlar som brått vart rik og no eig eit slott. Har du arva pengar, eller har du rana ein karavane? Du må ha fått hjelp av nokon, sa ein av gjestene.

Vedhandlaren avviste at han hadde fått hjelp, og sa at han hadde arbeidt hardt og skaffa seg rikdommen sjølv.

Då løva høyrde dette, vart ho djupt såra og meinte at vedhandlaren ikkje var takksam. Neste morgon vakna ho tidleg, opna døra og gjekk attende til jungelen.

Dagen etter møtte vedhandlaren på løva, som var sjuk, trøytt og deprimert.

– Har du øksa med deg, spurde løva.

– Eg ønskjer at du slår meg i hovudet, for eg er så skuffa over vesena på jorda og vil kvitta meg med smerta med å døy.

Vedhandlaren slo løva i hovudet og forlét dyrekongen blødande. Han trudde at løva var død.

Eit par veker seinare gjekk han seg på løva att, forbausa over at ho framleis var i live.

– Venen min, eg har synda mot deg. Orsak, sa mannen.

Løva avbraut han og sa:

– Sjå på hovudet mitt, såret er lækt. Eg veit at sår på kroppen kan lækjast, men tungesår kan aldri det. Den natta det styrtregna og eg høyrde deg nekta for at eg hjelpte deg med å verta rik, vart ei lagnadsnatt for meg. Mennesket er utakksamt. Gå din veg, menneske. Det finst ikkje nokon venskap mellom deg og meg lenger.

Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.