Vinteren kjem
Ukraina må atter bu seg på kaldare tider, ikkje minst psykologisk, skriv Andrej Kurkov.
Det ukrainske våpenskjoldet erstatta 6. august hammaren og sigden som til då har prydd krigsgudinna i Kyiv.
Foto: Valentyn Ogirenko / Reuters / NTB
Om sommaren pla riksvegen som bind Kyiv saman med Odesa vere den mest populære – det er vegen til kysten. Men i desse heite dagar er vegen uhyggeleg tom i begge retningar. Dette er fint for dei som ferdast på Kyiv-Odesa-vegen. Før krigen var det ofte kilometerlange køar på denne vegen, og det var køar på mange drivstoffstasjonar. No er det ingen trafikkork og ingen køar – berre dei sporadiske sjekkpunkta vakta av militært personell, der alle køyretøy lyt saktne farten eller stogge.
Når du sit og køyrer, får du av og til ei kjensle av at alle er ein annan stad. Berre dei omsorgsfullt dyrka jordene med solsikker og kveite på begge sider av vegen er teikn på at livet går vidare her – i alle fall kva gjeld jordbruket.
«Drivstoffsalet er no berre ein femtedel av kva det var i byrjinga av krigen,» klagar ein som arbeider på ein drivstoffstasjon.
På den neste stasjon, rett før Odesa, sit tre tilsette og ser ut som dei keiar seg, utan noko å gjere.
Så snart du kjem inn i Odesa-regionen, får du ein SMS frå den regionale militæradministrasjonen. Han er ei påminning om at å gå langs kystlina og å symje og fiske i Svartehavet er forbode på grunn av miner og bakteriologiske farar.
Men vi skulle ikkje til Svartehavet. Vi vende vestover mot festningsbyen Belgorod-Dnestrovskyj, og så nordaust, mot Moldova, inn på den bessarabiske steppa.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
