Etter å ha sigla rundt halve jorda i ungdomen har eg lengta attende – ikkje til havet, for har du sett eitt hav, har du mykje godt sett alle. Nei, eg har lengta som Olav H. Hauge etter å koma i hamn. Kva oppleving kan måla seg med å gli inn på hamna, til dømes i Bahia i Brasil, etter tre veker over Atlanteren? Duftene som kjem deg i møte, trommene i det fjerne, forventningane...

Det er den draumen me ber på

at noko vedunderleg skal skje,

(...)

at me ei morgonstund skal glida inn

på ein våg me ikkje har visst um.

Difor har eg, etter landfaste, lengtande år i byen, skaffa meg båt. Fyrst ein 12 fots samanleggbar, brettebåten. Så sameige i ei fin, gamal svensk seglskute, med gummibåt. Og no sist kano.

Då, skulle ein tru, må eg vel ha det som plomma i egget?

Sei det? Det viser seg at minna om hamnene i Brasil har vore uråd å duplisera i dag med aldri så mange båtar. For det fyrste kjem eg ikkje stort lenger på fellesferien i Dag og Tid enn til Sørlandet.

Men den store skilnaden er at eg då, i ungdomen, var mannskap. I dag kjem eg til hamn som kaptein. Det er eg åleine som har ansvaret for ikkje å renna nokon i senk, ikkje driva inn i bryggja, ikkje skrapa opp millionbåtane som ligg som sild i tønne, og for at ingen i det vesle mannskapet mitt ramlar i havet i det kaoset som då kan bryta laus.

Olav H. Hauge må difor ha drøymt som matros, tenkjer eg, og i alle fall ikkje om gjestehamna i Arendal. I juli!

Kaptein Jox gruar seg kort sagt som ein hund til å koma i hamn, og sjølvsagt aller mest til å glida inn på ein våg han ikkje har studert grundig i hamneguiden. I sommar greidde me difor å planleggja båtferien slik at me faktisk aldri var i hamn. Me låg på svai så lenge det var ferskvatn, mat og bunkers om bord. Så reiste me heim.

Fin ferie, det, bevare meg vel, slik vêret var. Det var berre ikkje nett den draumen me bar på, Olav H. Hauge og eg.

Jox