Det som blir feia under teppet
Utan debatt om utanrikspolitikken blir det heller inga læring, meiner historikar Hilde Henriksen Waage.
peranders@dagogtid.no
– Mange uheldige konsekvensar av norsk utanrikspolitikk blir aldri problematiserte, fordi debatten uteblir, meiner Hilde Henriksen Waage.
Ho er professor i historie ved Universitetet i Oslo og seniorforskar ved Institutt for fredsforsking og har mellom anna arbeidd mykje med fredsprosessen mellom palestinarane og Israel.
– For å bruke eit døme eg kjenner godt: Noreg har i årevis prøvd å byggje opp infrastrukturen til ein palestinsk stat som aldri blir noko av. Det er ingen debatt om pengebruken, om kvifor vi gjer dette, eller kva rolle Noreg har spela i fredsprosessen mellom Israel og palestinarane. Vi har ikkje hatt nokon diskusjon om konsekvensane av det norske bidraget i krigen mot IS, og lite debatt om kva den norske innsatsen i Afghanistan eigentleg førte til. Det er mange døme på ting som nærast har blitt feia under teppet, seier Waage.
– Når det ikkje er debatt om utanrikspolitikken, lærer vi heller ikkje noko av det vi har gjort. Det handlar ikkje berre om negative ting, men òg om det som har gått bra.
– Det er neppe sunt om utanrikspolitikken blir eit sjølvgåande system utan politisk diskusjon heime?
– Nei. Men dei som jobbar i UD, Forsvaret eller bistandsorganisasjonane har investert mykje av si tid og store ressursar. Når det går så dårleg som det gjorde i Afghanistan, er det veldig ubehageleg for dei som er i posisjon til å debattere det. Dei er ikkje interesserte i ein diskusjon.
– Men andre bør vel ha interesse av å få fram sanninga?
–?Ja, men det er ein stor grad av konsensus i utanrikspolitikken. Og både i dei politiske miljøa og i pressa har det vore liten vilje til å ta tak i desse spørsmåla. Journalistane er avhengige av eit rimeleg godt forhold til mange av dei utanrikspolitiske aktørane.
– Når vi får så lite offentleg diskusjon om utanrikspolitikk, bistand og norsk krigføring, blir dette feltet òg vidope for konspiratoriske nettstader.
– Ja, og eg kan ikkje sjå at nokon er tent med at det er ein slik debatt vi får. Vi kunne hatt ein mykje meir nyansert debatt om den rolla norsk UD, Forsvaret og bistandsorganisasjonane har spela rundt i verda, seier Hilde Henriksen Waage.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
peranders@dagogtid.no
– Mange uheldige konsekvensar av norsk utanrikspolitikk blir aldri problematiserte, fordi debatten uteblir, meiner Hilde Henriksen Waage.
Ho er professor i historie ved Universitetet i Oslo og seniorforskar ved Institutt for fredsforsking og har mellom anna arbeidd mykje med fredsprosessen mellom palestinarane og Israel.
– For å bruke eit døme eg kjenner godt: Noreg har i årevis prøvd å byggje opp infrastrukturen til ein palestinsk stat som aldri blir noko av. Det er ingen debatt om pengebruken, om kvifor vi gjer dette, eller kva rolle Noreg har spela i fredsprosessen mellom Israel og palestinarane. Vi har ikkje hatt nokon diskusjon om konsekvensane av det norske bidraget i krigen mot IS, og lite debatt om kva den norske innsatsen i Afghanistan eigentleg førte til. Det er mange døme på ting som nærast har blitt feia under teppet, seier Waage.
– Når det ikkje er debatt om utanrikspolitikken, lærer vi heller ikkje noko av det vi har gjort. Det handlar ikkje berre om negative ting, men òg om det som har gått bra.
– Det er neppe sunt om utanrikspolitikken blir eit sjølvgåande system utan politisk diskusjon heime?
– Nei. Men dei som jobbar i UD, Forsvaret eller bistandsorganisasjonane har investert mykje av si tid og store ressursar. Når det går så dårleg som det gjorde i Afghanistan, er det veldig ubehageleg for dei som er i posisjon til å debattere det. Dei er ikkje interesserte i ein diskusjon.
– Men andre bør vel ha interesse av å få fram sanninga?
–?Ja, men det er ein stor grad av konsensus i utanrikspolitikken. Og både i dei politiske miljøa og i pressa har det vore liten vilje til å ta tak i desse spørsmåla. Journalistane er avhengige av eit rimeleg godt forhold til mange av dei utanrikspolitiske aktørane.
– Når vi får så lite offentleg diskusjon om utanrikspolitikk, bistand og norsk krigføring, blir dette feltet òg vidope for konspiratoriske nettstader.
– Ja, og eg kan ikkje sjå at nokon er tent med at det er ein slik debatt vi får. Vi kunne hatt ein mykje meir nyansert debatt om den rolla norsk UD, Forsvaret og bistandsorganisasjonane har spela rundt i verda, seier Hilde Henriksen Waage.
– Noreg har i årevis prøvd å byggje opp infrastrukturen til ein palestinsk stat som aldri blir noko av.
Hilde Henriksen Waage, historikar
Fleire artiklar
Johanna Reine-Nilsen er songar, musikar og låtskrivar.
Foto:
Blå sirkel
Johanna Reine-Nilsen platedebuterer med eit sterkt album.
Etter nokre år er det ikkje like heitt mellom Maria (Helga Guren) og Sigmund (Oddgeir Thune).
Foto: Filmweb.no
Sinnemeisterleg
Regissør og manusforfattar Lilja Ingolfsdottir står for den mest klaustrofobiske filmen på lange tider – og ein av dei beste.
Erlend Viken har med seg Marius Graff (t.v.) og Sondre Meisfjord i trioen.
Pressefoto
Urban Viken
Erlend Viken Trio med gjester byr på kreativitet.
Carl Reinecke (1824–1910) var Edvard Griegs lærar i Leipzig.
Nordisk tone
Carl Reineckes symfoni Håkon Jarl har kraftfull patos.
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.