Utanriks
Tvangsflytta liv
For eit par dagar sidan laga eg til ein festmiddag, for første gong etter at krigen tok til, i eit framandt husvære.
No døyr russarane «for moderlandet, for Putin», medan ukrainarane døyr berre for moderlandet sitt. For Ukraina. Ukrainarane har ingen tsar, skriv Andrej Kurkov. Foto frå gravferda til den ukrainske soldaten Denys Snihur, i Lviv. 25-åringen vart råka av ein russisk granat.
Foto: Zohra Bensemra / Reuters / NTB
Vi hadde gjester – forleggjaren min frå Kharkiv, Aleksandr, og sjåføren hans, Ivan. Dei var eigentleg gjesters gjester, og eg burde vel ha opplyst eigaren av husværet om at andre framande ville bu saman med oss, men når sant skal seiast, er ikkje dette dei første ekstra gjestene vi har hatt her.
For om lag ei veke sidan låg 46-årige Volodymyr over her saman med oss. Vi veit ikkje noko om han, anna enn at han skulle evakuerast frå Ukraina saman med andre som treng dialyse. Grensevaktene sleppte han ikkje ut av landet, fordi han mangla dokument frå det militære innrulleringskontoret som fritok han for militærteneste.
Det var alt seint på ettermiddagen da han vart avvist ved grensa, og Volodymyr hadde ingen stad å gjere av seg. Son vår, som hjelpte til ved grenseovergangen, tok han med til husværet vi hadde for natta. Volodymyr var på innrulleringskontoret det meste av dagen etter, og til slutt fekk han eit dokument som sa at han ikkje skulle i militær teneste og kunne dra til utlandet. Son vår såg til at han kom seg over grensa den kvelden. No er Volodymyr i Tyskland og har teke igjen naboane frå den ukrainske sjukehusposten.
Volodymyr hadde sove på ein luftmadrass på golvet vårt. Det var der forleggjaren min og sjåføren hans sov òg. Vi hadde det fint under middagen og drakk til og med litt vin. I vår «tilfluktsby» er det framleis mogleg å kjøpe øl og vin, men sterkare drykk er forbode. I «tilfluktsbyen» til forleggjaren min er alt sal av alkohol stogga. Det verkar som kvar region har sine eigne reglar om slikt.
Vi sat til eitt om natta og prata. Frå tid til anna ringde Aleksandr til kona si. Ho er nesten 1200 kilometer unna, i Dnipro, der ho ser til dei aldrande foreldra sine. Det er framleis etter måten trygt der, men det ville vore vanskeleg å kome seg derifrå også om det ikkje var trygt. Sønene deira og familiane til sønene er i andre byar. Dei er spreidde landet over som løvetannfrø.
Vår familie er òg splitta opp. Tre av oss er saman no – eg, kona mi og eldste son vår. Men vi står i stadig kontakt med resten av familien.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
