Kommentar
Skriftemål frå ei radwife
Lengten etter barn, fritid eller ein heim som oppfyller grunnleggande HMS-krav, treng ikkje vere synonymt med konservatisme.
Ein gong i august sat eg på Deichman og las om den romantiske budeiestilens renessanse, i Morgenbladet. Som skildra av Elise Dybvik, har kvinnemoten blitt nostalgisk, og i samband med tradwife-trenden på sosiale medium har blonder, pufferme og skaut blitt symbolet på konservative verdiar og reaksjonær politikk.
Det pussige var at eg sjølv hadde teke på meg skaut denne dagen. Eg fann trøyst i Dybviks framheving av at akkurat skautet påkallar to motstridande kvinneideal: eit som er leiande for kraftkokande husmorromantikar på TikTok, medan det andre – mitt tilfelle – er inspirert av 1970-talets kvinnekamp.
Forvekslingsfaren kjendest likevel utriveleg, og det hjelpte ikkje at ein annan, mannleg bibliotekbrukar stadig møtte blikket mitt og sende koketterande smil. Elles ville eg nok ha late meg smigre, men no kunne eg ikkje riste av meg frykta for at karen registrerte hovudplagget mitt og førestilte seg at han med denne kvinna kunne kome heim til biff og blowjob.
I september fekk me kvinnemotens nostalgiske dreiing tydeleg demonstrert i «kvinnekamp»-sendinga i NRK Debatten, der husmorforsvararane som erklærte at likestillinga har gått for langt, mellom anna var representerte med ein influensar iført noko som tilsynelatande var henta frå kostymelageret til Kamilla og tyven. Me snakkar om ankellang bomullskjole, hårband og volangkanta forkle.
Eg har studert nokre eksemplar av tradwife-fenomenet på Instagram. Eg har sett kvinner sende innsmigrande blikk til det mannlege overhovudet idet dei serverer dagens heilsteikte gris, og det har gått kaldt nedover ryggen på meg. Samtidig må eg innrømme at det ikkje berre er av sosiologisk interesse eg har observert desse kontoane. Eg må vedgå at eg kanskje ikkje har lika, men eg har lagra. Iste- og suppeoppskrifter, hagetips og ja, det hender eg snublar over ein prinsesseaktig snørebluse som hamnar i skjermbiletearkivet mitt. Sanninga er at eg har beundra dei.
Når arbeidsdagen er over, ungen er henta og eg og sambuaren min har overvunne nok ein ettermiddag, då har eg lege djupt nedi ein skiten sofa, forsøksvis blind for dei ultraprosesserte pastaskruane på parketten og den tomatflekkete strømpebuksa i kattesanden. Langt inni det mest ultrafeminine, gammalrosa djupet av internettet har eg lege, og eg har drøymt om å bake brød frå botnen, om å dyrke mine eigne grønsaker, om å mjølke mi eiga ku.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
