Tidevatnet skal snu i statens favør

Milton Friedman skreiv i 1980 i Free to choose: «The tide is turning». Keynes var død. Margaret Thatcher deregulerte. For Ronald Reagan var ikkje staten løysinga, men problemet.

Tida var inne for å trekka statens grenser tilbake, halda fingrane unna og gje individet friare armslag til å velja i næring og velferd.

Slik gjekk det, også i statskapitalistiske og sosialdemokratiske statar. I Noreg løfta høgrebølgja fram Kåre Willoch, og Gro Harlem Brundtland bauta båten i brakkvatnet.

Historia nærma seg ein sluttleg konsensus om nyliberalisme. Ein kunne strekka seg til OPS (offentleg-privat samarbeid), men OBS: som dynamisk partnarskap med private i førarsetet og staten som konkurranseutsettar og betalande passasjer. Det kan tolkast meir parasittisk enn symbiotisk: privatisera gevinst og nasjonalisera tap.

KRISTIN CLEMET er den fremste av civitassane som smir ideologi for liberalt demokrati og privat eigarskap. Ho er nå i polemikk om statens hovudrolle med han som var tamburmajor for olje-, energi- og industriminister Bjartmar Gjerde, og som meiner at staten må til for å få ting til å skje.

Clemet forsikrar at ho og Høgre ikkje har statsskrekk. Rettsstaten skal vera sterk og dytta på private bedrifter med fordelaktige lover, skattar, låneordningar, FoU-støtte, stabile rammevilkår og generelle verkemiddel. Men staten skal ikkje vera selektiv og peika ut statsdopa næringar, og slett ikkje vera aktiv eigar. Slikt luktar kol og koks og sløsing med skattebetalarane sine pengar.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare