ANDREAS HOMPLAND

hompland@online.no

Erna Solberg held seg til Edmund Burkes og Lars Roar Langslets konservative credo «forandre for å bevare». Erna omstiller for å halda på posisjonen som stjerna. Ved innskrenkinga fornya ho den grå og kjedelege regjeringa med å gjera sin trufaste arbeidshest, Jan Tore Sanner, til Consul og finansminister. Ho stokka litt rundt på tronpretendentane, og ho nytta høvet til å kvitta seg med Anniken Hauglie, som var ein parlamentarisk klamp om foten.

Dei to små tullepartia fekk driva sin eigen personalpolitikk av indremedisinske grunnar. Knut Arild Hareide kom inn som forsonar og brubyggar i den forvirra kristenflokken. For Venstre, som manøvrerer i rotete vatn ved iskanten, skal Abid Raja hoppa etter Wirkola som kulturminister. Trine Skei Grandes grep er det same som Trygve Bratteli prøvde då han i si tid plasserte dei konkurrerande skabbhalsane Bye, Steen og Nordli i same regjeringsseng. Det var ikkje vellykka, for i bakgrunnen spøkte Gro Harlem Brundtland.

ALLE ERNA SOLBERGS fire regjeringar har vore forhandlingsministerium. Det begynte i Nydalen etter at dei raud-grøne tapte valet i 2013. Ho fekk ikkje forhandla fram ei borgarleg firepartiregjering, men KrF og Venstre avtalte å samarbeida som parlamentariske støttehjul for den blå-blå Sundvolden-regjeringa. Konstruksjonen heldt fram då Venstre melde seg inn i Solberg II på Jeløya. Solberg III blei fødd som fleirtalsregjering i ein stall ved søsterkyrkjene på Granavolden etter ein komplisert abort i Kristeleg Folkeparti. Då blei forhandlingane og kompromissa flytta inn i regjeringa.

Firepartilykka var kort. Framstegspartiet melde seg ut og skal vera eit hardbalent opposisjonsparti, men Solberg IV styrer likevel vidare – utan så mykje som ei rådslaging på Cafe Fiasco, på det politiske grunnlaget Frp ikkje lenger vedkjenner seg. Den innskrenka regjeringa har samla seg i bånn, og Erna Solberg har utvida, fornya og forvirra det parlamentariske repertoaret.

***

RETTINGAR. Vertinna meinte i førre Sideblikk at distrikts- og digitaliseringsminister Linda Hofstad Helleland (LCHH), med doping (Ren idrett, skittent spill) som frivillig særemne, er ein automatisk snakkemaskin som seier sitt same på innpust og utpust, same om spørsmålet er «wa da» eller noko heilt anna.

Ein korrigerande lesar med framifrå oversyn bed meg minna Vertinna om at LCHH også har ein annan strategi i politisk ubehagelege situasjonar: Ho blir taus som ein østers og gøymer seg bort. Då ho var kultur- og idrettsminister og gjeninnførte proffboksing, nekta ho å svara på talrike kommentarar og utfordrande spørsmål frå sakkyndige professorar i nevrokirurgi og demenssjukdomar. Same kor pågåande Aftenposten og andre var for å få intervjua henne om saka, hadde ho aldri tid.

Spaltisten lurer på om ho var nede for teljing fordi proffboksing var ei kampsak der Fræmspartiet fekk gjennomslag. På den andre sida: Erna Solberg poserte villig saman med Cecilia Brækhus som hadde brukt åtte millionar på lobbyarbeid for å få endra lova. Men ein kan jo ikkje sjå bort frå at det var eit utslag av vanleg og inhabil bergensiana.

SPALTISTEN har fått skryt for å kopla tidlegare fengsla partiformann og finansminister Siv Jensen til utsegna «I am their leader, I must follow them».

Synd då at referansen var galen. Koplinga til Ledru-Rollin, den franske revolusjonære i 1848, var rett. Mahatma Gandhi kunne også ha vore lagt til: «There goes my people. I must follow them, for I am their leader.»

Men det er ikkje Monty Python som har gjort utsegna udøyeleg i nyare politisk tid; det var i TV-serien Yes, Prime Minister ­– levert av den formbare statsråden/statsministeren James Hacker til den erkebritiske og utkropne embetsmannen Sir Humphery Appelby, som alltid fekk det som forvaltninga ville: «It’s the people’s will. I am their leader. I must follow them.»

MONTY PHYTONS Life of Brian fekk på norsk tittelen Profeten Brians liv og historie. Filmen blei stoppa i 1980 fordi Statens Filmkontroll såg han som eit brot på blasfemiparagrafen. Det hjelpte ikkje at profetmora insisterte på at det var ei forveksling: «He is not the Messiah, he’s a very naughty boy.»

For oss som måtte dra over svenskegrensa for å få sjå filmen, er han stadig ei kjelde til minneverdige scener ein kan dikta vidare på.

Når folketalaren frå ein av dei palestinske frigjeringsfrontane ropar ut: «We are all individuals!», svarer den taktfaste massen: «We are all individuals!» Men ikkje «the guy in the back»; han seier ikkje «me too», men «I’m not». Det same tar seg opp att etter talarens «We are all different!», «We are all equal!», «We are all free!». Etter det blei den modige karen i bakgrunnen resolutt jaga bort fordi han undergrov folkets vilje og solidariteten.

TERRY JONES døydde nyleg. Han regisserte Life of Brian, men var også den i Monty Python som spela kvinnerollene: 1. Fordi dei andre ikkje ville; 2. Fordi han hadde eit walisisk toneleie som lett gjekk i fistel.

Då Terry Jones kom til himmelen og fekk sjå kven som sat på trona, utbraut han: Brian! Og frå tronstolen kom det: Mother!

Andreas Hompland
er sosiolog og skribent.