Landskapa som me har inni oss

Mellomsmå byar held seg gjerne med ein omlandskommune som dei låkar ned på for å dyrka eigen oppskrudde identitet. I Egersund har dei denne herma etter ein som reiser seg opp og ropar ut i kinomørket: Æ dæ nogen frå Bjarkrei her? He me det ikkje gjilt?

I Flekkefjord har dei Gyland, Kristiansand har Vennesla, Tvedestrand har Vegårshei, Tromsø Balsfjord, Ålesund Sæbø, Hamar Løten, Bergen har både inn- og utstrilar.

Arendal har Froland som ei slags molbuaktig bakevje. Det blei grundig stadfesta av Harald Eia og Bård Tufte Johansen i Lille Lørdag med den tafatte Peder frå Frouland og rugla påmmfri på rudebilstasjonen. Froland skal også vera ein av få kommunar i landet som ikkje har hatt rojalt besøk, men kongen har fleire gonger gratulert skiskytaren Marte Olsbu, med det utanbygds tillegget Roeiseland, sjølv om det også finst ei røyselandshei i Froland.

Rådgjevar for KULTUR- og næring Ole Tom Tjuslia meinte det var på tide å skaffa Froland av med dette ry. Han bestilte eit stort musikkverk, ein suite, av Ketil Bjørnstad: Når Sibelius kunne skapa Finlandia, måtte bjørnstadguten kunna fanga Frolandia i ord og tonar.

ETTER MANGE ÅR UTE på den billause Sandøya hadde Bjørnstad røynsle med tog og jernbanestasjonar i skogane i Indre Agder: Nelaug, Vegårshei, Gjerstad. Det skriv han om i romanen Siste tiåret i serien Verden som var min.

Den eksistensielle og metaforiske heimstaddiktaren Tarjei Vesaas skreiv Hjarta høyrer sine heimlandstonar (roman, 1938), og i dikt er snø og granskog heimsleg, der det stig i våre innlandshjarto.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare