Samtalar med Gud

Eg sit med hovudet ned mot brystet, auga er lukka. Eg kan ikkje høyre noko anna enn andedraget mitt. Det er mørk natt i klosterkyrkja. Eg ber på innpust: «Herre Jesus Kristus, Guds son», på utpust «forbarm deg over meg, ein syndar».

I fyrstninga må eg konsentrere meg for å seie orda inni meg. Forstyrrande tankar dukkar opp. Merksemda vimsar rundt i kroppen og protesterer mot stilla.

Kvile i Gud?

Men så vert tankane pressa ut av hovudet. Pusten og bøna glid over i kvarandre. Kanskje var det dette dei fyrste munkane kalla «kvile i Gud»? Og så, utan at eg veit kor lang tid det har gått, opnar auga seg. Ikkje fordi noko forstyrrar meg. Nei, nett slik ein kropp vaknar av seg sjølv, utkvilt av søvnen. Eg ser rett på stearinlyset framfor tabernakelet, det utsmykka treskapet som rommar Jesu lekam. Flammen dansar bak det raude glaset. Eg lukkar auga att, kjenner freden inni meg.

Eg nyttar korkje piller eller terapeut. Eg vandrar ikkje gatelangs om kvelden.

Det er eitt eller anna som skjer i meg når eg sit i kyrkja om nettene. Gjer eg noko sjølv, eller er det Gud? Kanskje Gud har høyrt bøna mi. Eg veit ikkje, og eg bryr meg ikkje, for hovudet spinn ikkje lenger. Det er ikkje til å tru. Ei heil kyrkje til eigen disposisjon, kvar einaste natt. Nokre netter tippar eg berre over på sida og sovnar i benken.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare