Måndag døydde ein kjær kollega etter lang tids sjukdom, berre ei veke før han skulle ha fylt 79 år. Tilfellet gjorde at det var same dag som Oslo Jazzfestival opna, ein festival som i 2003 gav Roald Ella-prisen som takk for eit langt virke som jazzentusiast og -skribent.

Roald voks opp i Jølster i ein familie med fire brør. Han gjekk på gymnaset på Sandane før han sette kursen mot Oslo og universitetsstudium. Han var lærar i realfag på Nordstrand i eit halvt års tid før han via AKP (m-l) byrja i partiorganet Klassekampen. Der hadde han den første store jazzsaka på trykk i 1980. Han meinte sjølv at han var den første som skreiv på nynorsk i den avisa.

Vi er fleire som var imponerte over arbeidskapasiteten til Roald. På Moldejazz såg vi han på konsertar til seint på kveld. Neste føremiddag stod han i gata og selde ferske utgåver av Klassekampen. Opp i alt rakk han å skrive og sende konsertmeldingar og intervju til redaksjonen i Oslo.

Då AKP kasta redaktør Paul Bjerke i 1997, slutta Roald i Klassekampen saman med mange kollegaer. Han fekk tilbod om å skrive om jazz i Dagsavisen, men trong meir arbeid og kontakta Dag og Tid.

Den første spalta Roald hadde på trykk her i avisa, stod 8. januar 1998 med tittelen «Reform eller revolusjon?». Der skreiv han mellom anna: «Sekstiåttarar er ille, men angrande sekstiåttarar er til å døy av.»

Det balla på seg med andre skriveoppdrag som film- og bokmeldingar, intervju og reportasjar, og ikkje minst petitar. Han likte å skrive små, fabulerande tekstar om stort og smått. Han var begeistra for gamle filmstjerner, hugsa rundetider frå store skøyteløp og skreiv om sommar og jul i Jølster.

Etter kvart fekk han eige kontor i bladstova, eit kontor som vart stabla fullt med CD-ar, bøker og aviser. Det var berre så vidt han hadde ei ledig bot å setje kaffikoppen på. Der sat han og skreiv for full musikk.

Den lange røynsla hans på desken i Klassekampen naut vi godt av. Roald var pressemann tvers igjennom og alltid oppteken av at vi måtte lage ei betre avis.

– Nei! Nei! Nei! kunne han rope når han kom ut til desken og såg eit oppslag på veggen som han meinte ikkje hang på greip.

Då drog han sida av klypa og las over saka før han tok fram ein tusj og skreiv ny tittel og ingress med den karakteristiske handskrifta si.

– After all we are professionals, sa han så med eit smil.

Andre gonger var han ikkje like interessert i diskusjonen. Då sa han ofte: «Ditta legg ’kje ej mej oppi, som han sa, kallen. Kjerringa hadde skite i senga.»

Eg kjenner ingen som har brukt byen så mykje som Roald. Han åt dei fleste måltida ute, han var på filmframsyningar og konsertar fleire kveldar i veka, og han drog på turar i marka på ski eller sykkel i helgane.

Det er nokre år sidan vi høyrde Roald kome sigande innover korridoren, scattande som Ella Fitzgerald, med sykkelklypa på dongeribukseleggen og ein bunke med utanlandske aviser i handa.

– Kor det går, kor det går, kunne han spørje ut i lufta.

Då Roald fylte 75 år, flytte han ut av kontoret i Pilestredet 8. For han som alltid hadde vore på farten, var det ei stor sorg å ikkje kunne arbeide som før. I intervjuet i Dag og Tid som markerte avslutninga på eit langt liv som bladfyk, sa han som Édith Piaf: «Eg angrar ikkje på noko.»

Takk for alt!

Tiril Rem