Onkel Ian hadde rettEtter ein for talefridom går eg attende til kontoret.Farbror Ian likte å spørje den yngre bror sin, den salige far min, om når bortskjemde
Etter ein Pyrrhos-siger for talefridom går eg attende til kontoret.
Charles Murray då han heldt tale i The Madison Club. Han har skrive ei bok om rase og skilnader i intelligens som har vekt debatt.
Foto: Michael P. King / NTB scanpix
Farbror Ian likte å spørje den yngre bror sin, den salige far min, om når bortskjemde Niall skulle forlate universitetet og få seg ein skikkeleg jobb. Det som låg under, var at ved å bli akademikar hadde eg i grunnen mislukkast i å bli vaksen. Stundom trur eg onkel Ian hadde rett.
Noko av det som var tiltrekkjande for meg ved universitetslivet, var nett det at akademisk arbeid ikkje likna på verkeleg arbeid. Ved Oxford hadde rettleiarane mine store kontor med trepanel på veggane med tårnhøge bokhyller og sprosseverk i vindauga. Dei gjekk ikkje i dress, men i gamle tweedjakker med skinnlappar på olbogane.
I om lag halve året laut universitetslærarane finne seg i at studentar banka på døra deira med samanraska essay som skulle diskuterast. Men i feriane var dei frie til å gjere det dei ønskte, så lenge dei frå tid til annan gav ut bøker. Eg bestemde meg for å slutte meg til desse lukkelege nerdane.
I desse fjerne 1980-åra kom akademiske historikarar i mange ulike valørar. Det var illsinte marxistar. Det var briljante liberalarar. Det var polemiske radikalarar. Og det var bitre toryar. Dette var ein del av gleda ved Oxbridge-røynsla. I haustsemesteret pugga du om det framveksande borgarskapet og den fallande lågadelen. I andre semesteret vart du send til ein konservativ rettleiar, og lærte at dette var det reine vrøvl.
Alt i alt fann eg ut at det var morosamast med dei konservative lærarane. Vi Oxford-thatcheristar var ein minoritet, det er sikkert og visst, men vi hadde våre mentorar, og dei egga oss. Eit høgdepunkt i tida mi ved Oxford var då eg vart vald inn i The Canning Club, ei konservativ diskusjonsgruppe driven av studentar, men med mellomalderhistorikaren Jeremy Catto som møteleiar.
Eg spolar raskt 30 år fram og finn meg sjølv ved Stanford. Livet som akademikar har ikkje vore akkurat som eg hadde førestilt meg, men ikkje langt ifrå. Bøker? 15, sist eg talde. Sjuskete jakker? Ein heil garderobe full. Ein grad av fridom som er ukjend i alle andre yrke? Ingen tvil.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
