Eg har nett flytta til hovudstaden etter mange år i Bergen. Eg, som har insistert på at Bergen er den perfekte byen – perfekt storleik, perfekt kulturliv – vart overraska over kor stas eg synest Oslo er. Her er så mykje stilige folk!

Kvar dag når eg tuslar frå Nationaltheatret stasjon og opp til Dag og Tid, er det mest som å vere på moteshow. Eg ser distingverte herrar med frakk, pent skjegg og gullring i øyret. Eg ser studentar ikledde den hippaste stilen frå tusenårsskiftet («y2k», for dei innvigde) og ironisk distanse.

Eg har er likevel skjønt at det ikkje er kleda som er det viktigaste for å ta seg ut. Er det noko som skrik motemedvit, så er det hårsveisen. Derfor tinga eg time hos frisøren. Og frisøren, det er Jørgen frå Finnmark. Ein hyggeleg, morosam og ekstremt trendy type som ser ut som han er resident DJ på ein av dei hippaste klubbane på kontinentet.

– Håret mitt passar ikkje til den eg er på innsida, sa eg og peikte på det lange, slette håret mitt.

– Eg føler at eg kan ha ein litt råare sveis, eg har jo trass alt gullring i øyrebrusken, sa eg, og prøvde mest av alt å overtyde meg sjølv.

– Trust the process, sa Jørgen. Og slik gjekk det til at eg enda med hockeysveis, mullet på folkemunne. Eg gispa då eg såg det. Kven er eg no?

Meir enn noko anna fekk eg prestasjonsangst. No er eg ei av dei med typete sveis. Plutseleg vart eg med i eit forbund av folk som viser at dei er radikale, på utsida. Til no har eg kunna gøyma mitt radikale indre bak ein streit sveis. Eg har passa inn overalt, ikkje skilt meg ut, nett sånn eg likar det. Denne sveisen forpliktar. Er eg eigentleg kul nok?

Min gode ven og medsvorne hockeysveisgestaltar, Kasper, trøysta meg.

– Mullet er ein livsstil, sa han. – Du vil sjå det berre kjem gode ting med denne sveisen.

Då retta eg ryggen. No møter eg auga til andre med heftig sveis, og kjenner fellesskap.

Og så tingar eg tur til Berlin.

Oss snakkast!

Ekorn