Kjetil var så full av humor, liv og verketrong at det er nesten vanskeleg å fatte at det er blitt stilt. Han gjorde seg til talsmann for dei som trong det, særleg dei mest utsette, og var ikkje typen til å gje opp.

Kjetil gjorde ofte eit sterkt inntrykk, kjapp i kjeften, sjarmerande og klartenkt som han var. Ujålete. Engasjementet femnde vidt, og han vart gjerne tillitsvald og talsmann for sakene og felta han brann for. Han var først lærar, men blei journalist, først i lokalavisa Vestlandsnytt, så i Sunnmørsposten og til sist i Nett.no, som han var med på å starte, og der han var redaktør.

Han vart tillitsvald på alle nivå i norsk presse, frå redaksjonsklubben i Sunnmørsposten, til Orkla Media, hovudtillitsvald i Orkla, nestleiar i Norsk Journalistlag (NJ) og leiar i Norsk Presseforbund. Som fagforeiningsmann pløgde han ny mark. I 2001 fekk han Trym-prisen, NJs heiderspris for innsatsen som konserntillitsvald i Orkla Media, dotterselskapet i Orkla ASA som kjøpte opp rundt 50 lokale og regionale aviser i Sør-Norge, Berlingske Tidende i Danmark og ei rekkje aviser i Polen.

Han stod på for at dei tilsette i Polen skulle få dei same rettane som dei nordiske. Han gjorde ein stor jobb og fekk gjennomslag for at samarbeidsmodellen i norsk arbeidsliv også skulle gjelde i Polen, trass i lokal skepsis på alle nivå. Han fekk bygd opp eit konserntillitsvaldsystem og samarbeidsordningar som vart modell for fleire internasjonale mediekonsern, godt hjelpt av NJ og Utanriksdepartementet.

Han fekk etter kvart internasjonale verv og oppdrag i International Federation of Journalists, International Press Institute, Unesco-kommisjonen og i Amnesty International i Noreg. Omtanken han hadde for alle slags folk, gjorde at han fekk tillit og ressursar til å gjennomføre dei mange store og små prosjekta han sette seg føre. Han samla inn klede og utstyr til offera etter krigen i Jugoslavia, smugla folk ut av krigssoner, organiserte støtte til kvinner som blei utsette for misbruk og trafficking i Baltikum, og fekk bygd opp to barneheimar i Polen (som han følgde opp resten av livet). Alt dette i tillegg til den vanlege jobben.

Utanom alt det faglege brukte han mykje tid på fotball, hestesport, fisking og anna moro. Eg spurde korleis han fekk tid til alt. Han sa at han trong ikkje så mykje søvn, tre–fire timar var nok. Døgnet hans hadde rett og slett fleire timar. Sjølv om han var svært sjuk, jobba han til det siste. Han budde heile livet i vesle Gjerdsvika, i Sande kommune på Sunnmøre, der han kom frå. Han deltok sjølvsagt i lokalsamfunnet der også. Han var gift og hadde to søner.

Kjetil var noko for seg sjølv, og han var noko for alle som vart kjende med han, og som vart ein av svært mange gode vener. Eit av dei mest levande menneska eg har møtt, har gått ut av tida, men han fekk levd meir enn dei fleste.

Kvil i fred.

Bente Riise