«Mine verdiar er viktige berre om eg freistar å spreie dei blant folk eg ikkje likar»
Deeyah Khan ved utdelinga av Fritt Ords Pris 2020, framført i Operaen i Oslo tysdag denne veka.
Foto: Linda B. Engelberth
«Grete Brochmann og Fritt Ord, tusen takk. Eg er rørt. Eg trur ikkje de i Fritt Ord fullt ut forstår kva de har gjort. Men det som har hendt med meg, hender når nokon har tru på deg, og nokon tek sjansen på deg, og nokon trur at det du har å bidra med, kan vere verdt noko.
For ti–tolv år sidan sat eg i eit lite rom i Atlanta og stirte i veggen. Veggen i livet mitt, dei utfordringane eg hadde møtt, veggen som var mitt eige samanbrot, mine eigne vonbrot, mi eiga tilkortkoming, mi eiga frykt, mi eiga kjensle av ikkje å vere bra nok. Eg hadde slutta å lage musikk, nokre av dykk hugsar kanskje at eg laga musikk for lenge sidan. Eg hadde forlate alt og kjende ikkje meg sjølv lenger.
Det eg visste, var at eg hadde nytta storparten av livet mitt til å passe inn, oppfylle andre sine forventningar om kva slike som eg skulle vere, kva boksar eg skulle passe inn i. Eg freista bøye og vrengje meg for å passe inn i det andre måtte ha av forventningar. Og eg feila. Det er ikkje til å unngå. For før eller sidan lyt ein vere seg sjølv.
Og medan eg stirte inn i den veggen, gjekk det opp for meg at det einaste eg hadde lyst til å drive med resten av livet, var å lytte til mitt eige hjarte, noko eg aldri hadde gjort før, eg hadde det så travelt med å forstille meg, med å prøve å vere god, passe inn, vere god nok, oppfylle draumen til far min, gjere det musikkbransjen ønskte, gjere alt det landet mitt måtte ønskje, alt eg kjende på at folk ønskte.
I denne prosessen ergra denne nyhendejournalisten i VG, Espen Arnold Hansen, meg mykje. Han fann meg kvar helst eg var, og ringde meg: «Hallo, dette er Espen Arnold frå VG...» Æsj, tenkte eg, og av og til la eg rett og slett på. Men han fann meg alltid, også etter at eg hadde reist frå Noreg. Eg ville ikkje snakke om kvifor eg hadde reist. «Men du må jo snakke.» «Nei, eg må ikkje snakke. Takk.»
Men då han ringde meg i Atlanta òg, sa eg til han: «Høyr her, eg trur eg vil gjere noko som eg trur kan skape meir forståing folk imellom, slik at folk kan forstå kva konsekvensane er av det å ikkje forstå kvarandre. At det nokre gonger kan det vere dødeleg.»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
