– Hallo! Hallo?

Fåfengt ropte eg etter ein ung mann som nettopp hadde bomma på lomma då han skulle leggje frå seg nøklane. Nysnøen i parken var perfekt lyddempar for nøkkelknippet, så eg trudde det var grunnen til at han ikkje reagerte. Eg fiska opp nøklane og prøvde å nå att fyren som langa ut med nakne anklar i joggeskorne. Då eg fekk pikka han på skuldra, snudde han seg med øyreklokker så store som tinntallerkar. Då nøklane dingla framfor andletet hans, lyste han opp i eit stort smil og sa: «Tusen takk!» Han hadde iallfall vit til å takke.

Dei siste månadene har eg sprunge etter fleire fotgjengarar som har mista ting. Ikkje tomflasker, snusputer og sjokoladepapir, men ting som er kjekke å ha, og som er dyre eller litt styrete å erstatte.

På veg heim att ein dag la eg merke til ei ung kvinne som strena oppover gata medan ho prata høgt i mobilen. Brått såg eg at skulderveska hennar glei nedover armen og vart liggjande på fortauet. Overraska over at ho ikkje reagerte, la eg på sprang og treiv med meg veska. Rett før eg nådde henne att, oppdaga ho fadesen, snudde seg og fekk auge på meg med veska i vêret. Ho skravla vidare og tok seg ikkje tid til ein takk, ikkje eingong eit nikk.

Sist eg tok toget, sat eg saman med tre unge menneske som eg knapt hadde augekontakt med. Dei var alle plugga inn i ulike digitale univers. Då han som eg aldri såg andletet til, langt der inne i hettegenseren, gjorde seg klar til å gå av toget, følgde eg med. Ladaren som han på eit tidspunkt hadde kopla frå mobilen, hang nemleg bak setet hans og kunne lett bli gløymd. Det vart han.

– Hallo? Hallo!

Ikkje høyrde han meg, og ikkje fekk eg augekontakt. Difor strekte eg handa ut i midtgangen. Spørjande såg han på meg medan han grov ei av proppane ut av øyret.

– Er ikkje det ladaren din, spurde eg og peikte mot veggen.

Han snudde seg, nappa leidningen ut og strena mot utgangen utan eit ord.

Utakk er verdas løn.

Tiriltunga