Den gongen eg dreiv i bistandsbransjen, fann eg det perfekte prosjektet for norske støttemidlar. Trudde eg. Det var eit tidsskrift for nyalfabetiserte småbrukarar som sleit med å få endane til å møtast i eit lutfattig land. Bladet heitte Enlace, eit spansk ord for nettverk, og der kunne bønder og bygdefolk lesa interessante reportasjar og få god, gamaldags folkeopplysning, men òg moderne landbrukstips og elles råd om økologi, likestilling, dyrevern og hygiene.

Og, ikkje minst, Enlace var utforma med stor skrift som òg dugde for folk som burde hatt briller, men som ikkje fekk, og som dessutan vanta elektrisk lys. Folket hadde altså lært å lesa, men få andre enn tidsskriftet Enlace hadde kome på å skriva noko som gjorde det umaken verdt. Enlace hadde laus høgremarg, alle liner var delte slik at leserytmen blei optimal, og all tekst såg ut som dikt.

Direktoratet for norsk utviklingshjelp las tilrådinga mi, der eg vel òg slo fast at det er uråd å skapa framgang i noko land utan eit slikt tidsskrift.

Norads stadlege representant måtte diverre seia nei til støttemidlar: Ideen var ikkje berekraftig, han var daudfødd. Målgruppa hadde ikkje og kom aldri til å få råd til å kjøpa bladet til ein pris som reflekterte produksjonskostnadene...

Dermed reiste eg heim – og fekk jobb i Dag og Tid.

At Dag og Tid-lesarane ikkje betalte heile produksjonskostnaden, har ikkje vore til hinder for statleg finansiering her, heldigvis, dei siste 60 åra. I verdas rikaste land var ikkje økonomisk berekraft noko imperativ. Her er det tvert om!

Det er dei nye tildelingane frå Medietilsynet som minner meg på historia om tidsskriftet Enlace, som fekk koma ut i fire år, før Nicaragua graviterte attende til eineveldet og bøndene der til einfaldet. Dag og Tid fekk førre veke redusert statsstøtta med 4,5 prosent (til 5.656.5269 kroner), på same tid som den argaste konkurrenten vår fekk dobla statstilskotet (til 22.435.922 kroner).

Det gjer Dag og Tid til vinnaren – av NM i økonomisk berekraft, om ikkje anna. Då skal dei fattige ha takk.

Jox