Som så mange andre i min generasjon reiste eg på interrail om sommaren då eg var ung. Eg kan enno hugse den eksalterande kjensla av å passere svenskegrensa og vere i det store utlandet.
Desse reisene var også møte med framande kulturar. Ei oppleving i Tyskland tok det lang tid før eg tolka rett. Eg hadde komme fram til Hamburg tidleg om morgonen og sett meg i jernbanekafeen med kaffi og rundstykke, trøytt og urven etter ei uroleg natt på toget, men eigentleg såre nøgd med livet.
Så kom ein mann bort til bordet mitt med kaffikoppen sin. «Es tut mir leid», sa han, pluss nokre tyske setningar eg ikkje greidde å sortere rett. Eg nikka og smilte vennleg, slik ein gjerne gjer når framande menneske kjem bort og fortel at dei er lei seg.
Mannen gjentok at han var lei seg, meir insisterande denne gongen, og slo ut med armane. Eg smilte og nikka igjen. Eg hadde lært av lektor Totland på vidaregåande at tyskarar er eit særs høvisk folkeslag, men syntest nok det var litt i overkant slik denne karen geberda seg.
Til slutt plukka han med seg veska, som han hadde sett frå seg ved bordet mitt, og gjekk og sette seg ved eit anna bord.
Først mange år seinare skjøna eg kva som eigentleg hadde skjedd.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
