Eg har vore negativ igjen. Her om dagen kom om lag 30 tilårskomne og ikkje nett undervektige nederlendarar syklande forbi huset mitt på Urke. Eg var ute i hagen, og karane hadde eit i og for seg godt tempo. Brått la ein av dei merke til at det var butikk i grannehuset mitt. Han ropte nokre uforståelege ord. Alle stogga, og dei byrja å le. Så gjekk dei inn og kom ut att med kaffi og is. Dei sette seg i det som vert kalla elveparken her i bygda. Eg gjekk ned til dei.

– Kvifor lo de?

– Av di det er heilt merkeleg at det er ein kolonial her. Vi kjem frå Hellesylt. Der var det to butikkar. Det er butikkar overalt i Noreg!

– Eg har vore i Nederland. Der var det då ein del kolonialar.

– Ja, men dei er på stadar der folk bur. Her i Noreg, der vi har sykla, er det ikkje menneske.

– Eg vil no påstå at eg er eit menneske.

– Ja, men kor mange bur det her i bygda, til dømes?

– Vi er vel 35.

– Det er poenget. 35 menneske er ikkje nok for ein butikk. Hadde det vore 3500 her, hadde vi forstått at det var ein butikk her.

– De er 30 stykke. De har no kjøpt 30 kaffikoppar og 30 is. Det er om lag 1500 kroner. Butikken her og butikkane på Hellesylt lever ikkje av dei fastbuande, men av slike som dykk. De kjem hit nett av di det er få fastbuande her.

– Kva meiner du?

– Det som gjer at de er forundra over at det er butikk her, er nett det som gjer at det går an å ha butikk her. Kvar dag frå april til september kjem det folk hit. Det vanlegaste spørsmålet dei i butikken får, er: «Kor mange folk bur det her i bygda?»

– Så du seier at butikken overlever av di vi trur at han ikkje kan overleva?

– Ja, det er det eg seier. Det fine med dykk turistar er at de er heilt like. Kvar dag kjem slike som dykk hit og stiller det same dumme spørsmålet.

– Du liker oss ikkje heilt, gjer du?

– Vel, eg liker at det er butikk her. Men utover det har du rett.

– No skal vi vidare.

– Lukke til. På den andre sida finn de to butikkar. Der kan de òg kjøpa kaffi og is og stilla dumme spørsmål.

JH