St. John’s
«Vil du ha ei offentleg utdanning der alle born, utan omsyn til religiøse band, går på same skulen, der dei får høve til å læra om religion og halda høgtid?»
Spørsmålet var einaste temaet ved ei folkerøysting i 1997 på ei forblåsen øy på den kanadiske austkysten. Om det fortel frater Carl Matthews i boka Suppression in Newfoundland (som nok aldri blei nokon kioskveltar).
Nei, sa dei lokale katolikkane, som ottast eit nytt domenetap til det verdslege: «Treng me eit slikt nytt grunnlovstillegg? I meir enn tusen år har kyrkja teke seg av utdanning. Folk sender ikkje borna sine til skulen for å læra om religion, men for å få trua. Dei skal få læra kva som er rett og kva som er gale», meinte ein Mr. Monte Solberg.
Mr. Ken Epp bad om å få koma med ein analogi: «Eg har undervist unge menneske heile livet. Å læra dei om religion ville vera som å gje dei unge kurs i ekteskap. Men samlivet mellom mann og kvinne, vil dei finna ut, er noko heilt anna enn eit kurs!»
Mr. Maurice Vellacott talte òg med ei likning: «At Utdanningsdepartementet skal diktera pensumet i religion, er som å gjera reven til hovding i hønsehuset!»
Slik dreiv dei på, katolikkane på Newfoundland, men kven bryr seg?
Eg bryr meg! Eg byrja skulen på nett Newfoundland vinteren 1966. Eg, kjuklingen, seksåringen, minnest ingen høner eller revar der. Berre kråker – nonner i svarte skaut og kjolar. «Rett ut handa», sa dei, og så slo dei med linjal.
Då eg stilte meg i køen til presten for å få smaka Jesu blod og lekam, sende han meg bort. Presten såg at eg ikkje gjekk på den katolske skulen for å få ei tru, men rett og slett var der i skort på alternativ.
I St. John’s, har fatteren sidan kome til, kan trua mi på skulen som lærestad ha fått seg ein knekk. Og trua på Gud, kunne han lagt til. Eg blei aldri
akademikar, og ikkje katolikk.
Jox
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
«Vil du ha ei offentleg utdanning der alle born, utan omsyn til religiøse band, går på same skulen, der dei får høve til å læra om religion og halda høgtid?»
Spørsmålet var einaste temaet ved ei folkerøysting i 1997 på ei forblåsen øy på den kanadiske austkysten. Om det fortel frater Carl Matthews i boka Suppression in Newfoundland (som nok aldri blei nokon kioskveltar).
Nei, sa dei lokale katolikkane, som ottast eit nytt domenetap til det verdslege: «Treng me eit slikt nytt grunnlovstillegg? I meir enn tusen år har kyrkja teke seg av utdanning. Folk sender ikkje borna sine til skulen for å læra om religion, men for å få trua. Dei skal få læra kva som er rett og kva som er gale», meinte ein Mr. Monte Solberg.
Mr. Ken Epp bad om å få koma med ein analogi: «Eg har undervist unge menneske heile livet. Å læra dei om religion ville vera som å gje dei unge kurs i ekteskap. Men samlivet mellom mann og kvinne, vil dei finna ut, er noko heilt anna enn eit kurs!»
Mr. Maurice Vellacott talte òg med ei likning: «At Utdanningsdepartementet skal diktera pensumet i religion, er som å gjera reven til hovding i hønsehuset!»
Slik dreiv dei på, katolikkane på Newfoundland, men kven bryr seg?
Eg bryr meg! Eg byrja skulen på nett Newfoundland vinteren 1966. Eg, kjuklingen, seksåringen, minnest ingen høner eller revar der. Berre kråker – nonner i svarte skaut og kjolar. «Rett ut handa», sa dei, og så slo dei med linjal.
Då eg stilte meg i køen til presten for å få smaka Jesu blod og lekam, sende han meg bort. Presten såg at eg ikkje gjekk på den katolske skulen for å få ei tru, men rett og slett var der i skort på alternativ.
I St. John’s, har fatteren sidan kome til, kan trua mi på skulen som lærestad ha fått seg ein knekk. Og trua på Gud, kunne han lagt til. Eg blei aldri
akademikar, og ikkje katolikk.
Jox
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.