«Vil du ha ei offentleg utdanning der alle born, utan omsyn til religiøse band, går på same skulen, der dei får høve til å læra om religion og halda høgtid?»

Spørsmålet var einaste temaet ved ei folkerøysting i 1997 på ei forblåsen øy på den kanadiske austkysten. Om det fortel frater Carl Matthews i boka Suppression in Newfoundland (som nok aldri blei nokon kioskveltar).

Nei, sa dei lokale katolikkane, som ottast eit nytt domenetap til det verdslege: «Treng me eit slikt nytt grunnlovstillegg? I meir enn tusen år har kyrkja teke seg av utdanning. Folk sender ikkje borna sine til skulen for å læra om religion, men for å få trua. Dei skal få læra kva som er rett og kva som er gale», meinte ein Mr. Monte Solberg.

Mr. Ken Epp bad om å få koma med ein analogi: «Eg har undervist unge menneske heile livet. Å læra dei om religion ville vera som å gje dei unge kurs i ekteskap. Men samlivet mellom mann og kvinne, vil dei finna ut, er noko heilt anna enn eit kurs!»

Mr. Maurice Vellacott talte òg med ei likning: «At Utdanningsdepartementet skal diktera pensumet i religion, er som å gjera reven til hovding i hønsehuset!»

Slik dreiv dei på, katolikkane på Newfoundland, men kven bryr seg?

Eg bryr meg! Eg byrja skulen på nett Newfoundland vinteren 1966. Eg, kjuklingen, seksåringen, minnest ingen høner eller revar der. Berre kråker – nonner i svarte skaut og kjolar. «Rett ut handa», sa dei, og så slo dei med linjal.

Då eg stilte meg i køen til presten for å få smaka Jesu blod og lekam, sende han meg bort. Presten såg at eg ikkje gjekk på den katolske skulen for å få ei tru, men rett og slett var der i skort på alternativ.

I St. John’s, har fatteren sidan kome til, kan trua mi på skulen som lærestad ha fått seg ein knekk. Og trua på Gud, kunne han lagt til. Eg blei aldri
akademikar, og ikkje katolikk.

Jox