Spotify er bra frekke. Ja, strøymetenesta som tilbyr deg nesten all musikk du kunne ønskje deg og – for ikkje å snakke om – all musikken du absolutt ikkje kunne ønskje deg. Som russelåtar med hårreisande og uakseptable tekstar.

Eg har lenge vore Spotify-brukar, men sidan kontoen min i mange år har vorte brukt mest til å samle musikk til joggeturar og bilturar med barn, er låtoversikta mi heller uinteressant. Med eitt unntak.

På ein av joggeturane mine opplevde eg at mi eiga musikklista tok slutt, og Spotify tok over kontrollen. Det vil seie – ved hjelp av algoritmar starta robotane å sende musikk som likna joggemusikken eg nett hadde høyrt. Akkurat då eg var halvvegs oppe i bakken som i nabolaget mitt er kjend som «blodbakken», kom ein låt som var heilt hårreisande. Uakseptabel. Altså ein russelåt med tekst som ikkje kan siterast her. Problemet, eller var det motsett, var at låten fekk meg opp i dobbelt tempo. Og når låten var slutt, måtte eg spole tilbake, for å kome heilt til topps i blodbakken. Var det teksten eller rytmen som gjorde det? Eg veit ikkje, men slik var det i alle fall at ein heilt hårreisande og uakseptabel låt hamna på spelelista mi, som sjølve definisjonen på ein guilty pleasure.

Spotify gav seg ikkje der. Etter fleire joggeturar opp blodbakken var russelåten så mykje spelt at robotane sette eit hjarte på denne låten. Eit hjarte! På ein heilt hårreisande og rett og slett uakseptabel låt. Det var så ille at då eg oppdaga det, så stoppa eg opp, midt i blodbakken, for å fjerne det. Men Spotify er som sagt bra frekke. Då eg trykte på hjartet for å få det vekk éin gong for alle, sende roboten deira meg følgjande melding: Oops! Let’s forget that ever happened. Og på den måten sikra Spotify at eg aldri, sjølv etter å ha sletta låten frå spelelista mi, nokon gong vil gløyme denne heilt hårreisande og uakseptable låten.

JORD