Årets fyrste bad: å trekkje på seg badebuksa, leggje eit handkle over skuldrene og stolpre seg vinterbleik og berrføtt på ømme fotsolar over grusvegen og nedover den fuktige marka mot sjøen, som ligg der glitrande og lokkande i vårsola, smyge seg forbi brenneslekjerret ved sida av naustet og komme trygt ned i båtstøa, kjenne den stramme, stikkande lukta av saltvatn, rotnande tang og daude sjødyr, puste godt inn, bite tennene saman og trippe raskt gjennom beltet av tørr, stikkande blæretang og bleikna grønske øvst i flodmålet, komme seg trygt ned på dei øvste glattskura lunnane og hoppe frå lunne til lunne over kantete småsteinar og skarpe skjelbitar, klive opp på muren langs støa og fote seg ustøtt prøvande utover på vippande steinar som blir stadig sleipare og meir overgrodde av blåskjel og lumsk blæretang, nå velberga ut til den ytste, fjellstø kampesteinen som ligg så vidt under vatn, ta oppstilling på kanten av den og kjenne det iskalde vatnet stikke oppover rista og anklane, rette blikket skrått fram og ned mot det mørknande djupet, lykkeleg uvitande om vasstemperaturen, og utan unødvendig nøling – dels med tanke på moglege tilskodarar og eige omdømme, men mest for ikkje å utsetje seg sjølv for unødig seigpining – krumme tærne i eit fast grep om ytterkanten på stupesteinen, trekkje pusten djupt inn, svikte litt i knea, la overkroppen sige sakte framover, stadig nærmare posisjonen der over halvparten av kroppsvekta har komme forbi punktet der tærne grip om kanten på steinen, og der det ikkje lenger er nokon veg tilbake, overskride jamvektspunktet, kjenne den forløysande gleda over å overlate alt til lagnaden og ikkje kunne trekkje seg, ta sats med ein ekstra svikt i knea og skyte ut frå kanten i ein ujamn boge, nyte det isnande suget i magen i dei to, tre fattige sekunda i svevet over vatnet som kanskje, kanskje ikkje har komme opp i eit tosifra gradetal, bryte vassflata og kjenne at verda går under.

OBO