Då eg gjekk roleg mot kassa i ein matbutikk her om dagen, smatt ei kvinne inn i køen rett framfor meg. «Din snik», tenkte eg, men lét det passere. Like etter høyrde vi «Ledig kasse» bli ropt ut frå sidelina. Ho som hadde snike seg inn framfor meg, spratt ut av køen og sprang bort til det ho trudde var ei ledig kasse.

Det viste seg køen vår gjekk til kassa som vart opna. Eg fryda meg over bomturen til snikaren, som ikkje stod fremst i køen, og som dermed ikkje skulle ha vore fremst i ein ny kø om ein skal følgje den regelen som mange meiner ein skal.

Medan eg godta meg over manøveren hennar, kom ho opp på sida av meg og sa:

– Eg stod eigentleg framfor deg.

Eg såg på henne utan eit ord, men håper ho kjende blikket mitt i nakken.

Denne episoden fekk meg til å tenkje på den gongen eg skulle flyge frå Havanna til Miami. Eg var ute i god tid; all erfaring seier at ein bør vere ute i god tid på Cuba. To personar stod bak skranken, og vi var kan hende sju–åtte personar i køen.

Paret som stod framfor meg, hadde mykje bagasje med seg. Etter ei stund fekk dei følgje av eit heilt reiseselskap, om lag ti personar til saman, alle med svære koffertar og vesker i tillegg. Sidan eg alt hadde stått lenge i køen og byrja sjå på klokka, sa eg frå om at eg var nest etter paret som stod der først. Då fekk eg klar beskjed om at dei var eit reisefølgje, så dei skulle alle inn i køen framfor meg. Enden på visa var at eg berre så vidt rakk flyet.

Og denne episoden fekk meg til å tenkje på ein gong eg skulle flyge frå Ålesund lufthamn Vigra. Vi var mange som kom med flybussen, mange som skulle sjekke inn, og mange som skulle gjennom tryggingskontrollen samtidig. Brått kom ei kvinne heseblesande og vifta med billetten.

– Unnskyld, kan eg få kome forbi? Eg skal nå eit fly.

Høfleg tok vi andre eit steg til sides, vel vitande at vi var i same båt.

Då eg kom fram til utgangen, sat ho der. Eg håper ho var litt brydd.

Tiriltunga