Ho kom baksande inn i vogn 7 med «sekk på ryggen og sekk på magen» og etter noko styr fekk ho plassert kofferten i bagasjehylla og ryggsekken på hattehylla.

– Eg håper ingen skal sitje her, sa ho då ho dumpa ned i vindaugssetet og plasserte handveska og to handlenett på setet ved sida av seg.

Dette var rett etter at pandemirestriksjonane var oppheva, og ho var ikkje åleine om å ha vant seg til luksusen med å ha to sete åleine. Då toget seig ut frå Oslo S, hadde ho ingen ved sida av seg. Ho smilte nøgd, men Eva var ikkje lenge i paradis.

På Gardermoen kom ei kvinne og kravde plassen, og ho med vindaugsplassen stuva vekk veske og posar utan eit ord. Ho som sette seg ved sida av henne, takka fint, og straks gjekk drøset om laust og fast. Eg kan ikkje forstå anna enn at dei i ettertid var samde om at det hadde vore ein fin tur.

Eg vart sitjande å tenkje på motstanden som kvinna med vindaugsplassen hadde vist då reisa tok til, og kjende meg att. Eg vil helst sitje i fred på toget, altså ikkje prate med nokon, og viser det med å lese eller late som om eg høyrer på radio.

I fjor hamna eg ved sida av ei kvikk eldre kvinne som gjerne ville prate. Ho var på veg til Oslo etter å ha teke gondolen opp til Nesaksla på Åndalsnes. Ho var strålande nøgd med turen som hadde teke til på Oslo S same dag.

Eg var sånn passe interessert og sa ja og ha utan å følgje opp noko av det ho sa. Kvifor var eg ikkje meir nyfiken på denne kvinna som såg ut til å vere nærare 90 enn 80 år, og som reiste tur-retur Oslo same dag som turist i eige land, med ein liten ryggsekk og to stavar som følgje?

Det får meg til å tenkje på den gongen ei barndomsveninne av meg demonstrerte at ho ikkje ville vere med på leiken eg hadde foreslått, men snørte hetta på boblejakka så hardt saman at berre nasetippen stakk ut – og så vart ho berre ståande der utan å seie noko.

Eg går nok glipp av mange gode historier.

Tiriltunga