– Eg prøver den der, sa eg og peikte på tappetårnet merkt «Nordlys» på ein pub i Tromsø.

– Here you are, sa den smilande bartenderen.

– Takk skal du ha, sa eg og betalte.

– You’re welcome.

Kvifor ho som viste seg å vere norsk, insisterte på å svare meg på engelsk, har kan hende med ytterjakka mi å gjere, ei gammal nordsjøjakke med fuskepels på hetta. Eg såg vel ut som ein turist, som eg for så vidt var, men ikkje frå eit anna land.

Utanlandske turistar i Tromsø skil seg ut med skinnhuver som går Oluf ein høg gang, dunjakker og fôra skibukser som om dei var på alpinferie. Men «after-skien» tek dei på brune pubar som Tromsø jernbanestasjon og Ølhallen, der denne klesstilen er nokså malplassert.

Dei fancy vinterkleda har nok kosta meir enn ei natt på hotell i Nordens Paris, sjølv om hotellprisane byrjar å bli like stive som kulingen nordlysturistane risikerer å hamne i. Utstyret må vere i orden når dei skal på dagstur med reinsdyrslede, middag og nordlys (1890 per person), nordlysjakt i små grupper med «folkeforskning» (2480 per person), kveldskøyring med scooter (2445 per person) eller trugetur, bålkos og aking. NRK intervjua for nokre år sidan ein turist som gjerne betalte 800 kroner for å renne på akebrett og rulle seg i snøen, sjølv om lufta er fri for alle.

Det blir sagt at det er dobbelt så mange vinterturistar som sommarturistar i Tromsø no til dags. Ein gammal statistikk syner at talet på utanlandske vintergjestedøgn auka frå 18.000 i 2008 til 200.000 i 2018. Sjølv om utanlandske turistar i årevis har reist nord om polarsirkelen for å sjå midnattssola, skjønar eg at nordlys, kulde og ruskevêr kan vere vel så spanande.

Då er det vel ikkje så rart at nordlysturistane har sørgd for å prekevere vinterklede med pelskragar og -duskar i dei svære trillekoffertane for å vere budde på den malebariske vinden som kan blåse bort nordlyset.

Tiriltunga