Gjennom eit vindauge i femte høgda sit eg og glanar ned på ein gatestubb. Der ser eg menneske kome og gå, der ser eg nyforelska par, der ser eg par som ikkje er så forelska lenger, der ser eg born som heller vil på skattejakt enn å bli slepte til barnehage eller skule i full fart, der ser eg eldre personar med stivna ganglag trass i fornuftige sko, der ser eg hundar og hundeeigarar i fri dressur, men framfor alt ser eg ein del håplause lukeparkeringar.

I det siste har eg nådd eit nytt nivå. Eg sit ikkje berre og glanar, eg har byrja å kommentere parkeringane, akkurat som faren min då han såg fotballkampar på fjernsynet.

– Obstruksjon! Offside! Corner! ropte han ut – ikkje alt på same tid, då. Han hadde greie på fotball.

– De må finne kvarandre, var ei anna oppmoding han kunne kome med når spelarane rota bort ballen.

No er det eg som sit der som betrevitar og ristar på hovudet og snakkar høgt til meg sjølv:

– No må du leggje over!

Sjåføren høyrer ikkje på meg. Han ryggar for langt bakover før han legg over, og kjem dermed skeivt ut.

– Kva var det eg sa, seier eg, medan sjåføren gjev opp og køyrer bilen fram att langs den parkerte bilen, men ikkje langt nok.

Føraren gjer eit nytt mislukka forsøk. Det hjelper ikkje at passasjeren er send ut som dirigent.

– Jøye meg!

I mitt stille sinn tenkjer eg at føraren må vere eit kvinnfolk eller ein mann med hatt, men det er nok ein gammal fordom, for overraskande ofte er det ein ung mann som til slutt går ut av bilen.

Denne gatestubben har no blitt så interessant at auga mine ofte vandrar frå fjernsynet mot glaset. No er det blitt så gale at eg av og til må setje fjernsynsprogram på pause.

Førebels har eg ikkje sagt eit vondt ord om dei som ser ut til å gå tur med mobilen, sjølv om dei har ein kjærast i handa, eit barn i barnevogn eller ein hannhund i band. Bjeffing frå femte høgda kan truleg høyrast kva dag som helst.

Tiriltunga