Ein lærer noko nytt kvar dag, vert det sagt. Noko skulle ein helst lært før, medan annan lærdom kan ein leva like godt utan.

Ein ven, Tormod, sat i sofaen her i stova då me spelte Harry Nilsson-plata Nilsson Schmilsson frå 1971 på spelaren. Som alltid når me spelar denne plata, har høyrt ferdig side A og nett snudd henne til side B, byrja tangentane å slå dei umiskjennelege tonane før Harry tek til å syngja: No, I can’t forget this evening/ Or your face as you were leaving/ But I guess that’s just the way the story goes.

Tormod sit stilt og lyttar, og snart kjem refrenget:

I can’t live, if living is without you/ I can’t live, I can’t give any more.

Så klaskar han seg oppgitt på låret, skyt begge handflate ut i ein «Ke feen?»-posisjon (Tormod er frå Jæren, der seier dei ke feen) og ser på meg med eit blikk eg tolkar som: «Og dette har du visst heile tida, utan å seia eit ord?! Er eg den einaste som ikkje veit dette?»

– Så det er ikkje Mariah Carey sin song?!

Han fekk flashback til «I Will Always Love You», som heile verda trudde var ein reinspikka Whitney Houston-song, før den same verda fann ut at det eigentleg var ein Dolly Parton-song. Mange songar er eigentleg Dolly Parton-songar, berre ein grev djupt nok.

Tormod er sjølv musikar, han sminkar seg rundt augo, tek av seg på overkroppen og spelar trommer i den jærbaserte rockegruppa Frynsete på nervene, men at «Without You» var ein song av nokon heilt andre enn Mariah Carey, hadde ikkje streifa han før han fylte førti.

Eg skulle bli 36 år før eg lærte, heilt på eiga hand, at leppebandet, det som strekkjer seg frå tannkjøtet til innsida av leppa over framtennene, også er å finna på innsida av underleppa, ned mot haka. Berre kjenn etter med tunga sjølv. Der nede er det eit syltynt band du frå no av vil vera livredd for å slita.

Ver så god!

Clementine