«En bekjent inviterer aldri tilbake, men bruker masse penger på frisør og annen personlig pleie», skriv ein lesar i spalta «Skikk og bruk» i Aftenposten. Det er ei utfordring å ha gjerrige vener, svarer etikkeksperten.

Ja, det kan vere krevjande å vere sunnmøring, men er det no så sikkert at «den gjerrige» er gjerrig? Det finst gode grunnar til ikkje å invitere nokon heim til seg. Til dømes om «den gjerrige» bur på lat oss seie 23 kvadratmeter. Då er truleg kjøleskapet lite, benkeplassen minimal og oppvaskmaskin ein ønskedraum.

Ikkje alle likar å lage mat. Enkelte drøymer om å ta ei pille og vere mett resten av dagen. Då slepp ein både innkjøp og oppvask. Må ein likevel servere eit måltid, finst det råd: Opn ein boks med tomatbønner og set han i ei gryte med vatn. Kok opp vatnet og ta hermetikkboksen ut av gryta når innhaldet er varmt. Et bønnene rett frå boksen. Oppvask: éin gaffel. Etter eit festmåltid kan ein då sitje att med til dømes fire skitne gaflar. Gjestene drikk naturlegvis rett frå flaska. Men om dette er å gjere gjengjeld, kan diskuterast.

Dersom «den gjerrige» bur romsleg og fint, med både hummargaflar og whiskyglas, kan han likevel vere skeptisk til å ha middagsselskap. No til dags må ein ta omsyn til gluten-, laktose- og hasselnøttintoleranse, gjester som er kjenslevare for lauk eller ikkje toler skaldyr, for ikkje å snakke om veganarar og vegetarianarar. Men det mange gløymer å opplyse om, er at dei ikkje toler alkohol. Enkelte par må visst berre krangle etter nokre einingar. Andre er så stolte av eigen familie at det halve kunne vore nok. Eit tips er å leggje ned forbod mot å snakke om barneborn. Ein annan openberr risiko er at middagsgjestene ikkje takkar for seg tidleg nok. Dei burde lære av klokka: Ho har vit til å gå, ho, som han sa ein kar heime.

Til saka: Er det slik at den som aldri inviterer tilbake, bør takke nei til middagsinvitasjonar? Tja, fordelane er iallfall mange. Dessutan kan ein gå til frisøren med godt samvit.

Tiriltunga