Etter at dei tok førarkortet frå han, var det meir enn noko anna denne tanken som gnog: Kva om ungdomen, nattetid utan buss og bane, på ei eller anna vis hamna i trøbbel og måtte hentast heim eller køyrast til legevakta? Dei budde då trass alt i hovudstaden også for gjengkriminalitet og festdop, der sjølv ordentlege og oppegåande menneske kunne risikera å hamna i krysseld eller dårleg selskap?!

Hans eige transportbehov kunne stort sett ordnast per sykkel, men andsynes eit scenario med forgifta og blødande passasjerar kjende han avmakt og dimed skam for det forbanna førarkortet.

Heile året han var utan sertifikat, kom til all lukke ingen telefon frå unge menneske i naud som trong berging nattetid.

Etter at han omsider hadde fått ta lappen igjen, var han stort sett alltid klar, og ei mørk vinternatt ringde faktisk telefonen – frå Carl Berners plass i Oslo:

– Pappa, kan du henta oss? Kurt kjenner seg ikkje bra...

Sjølvsagt!, sa han. Er der om ti minutt!

Han fekk med seg huslegen, dvs. mora til ungdomen, gav gass mot Sinsenkrysset og lét det stå til ned Trondheimsvegen. Og der, i den firkanta rundkøyringa i botnen av bakken, sat pasientane.

– Slapp av, sa mannen, no er me her. Kva har de drukke?

– Drukke? Te, og cola.

– Ja vel, nei, og kva har de røykt?

– Røykt? Æsj...

– Kva har de gjort?

– Me har vitja Katinka. Og på veg heim kjende Kurt seg svimmel. Difor ringde me.

Heime fann huslegen at alt ved pupillar, puls og blodtrykk var normalt for frisk ungdom. Pasienten fekk profylaktisk eit glas vatn mot dehydrering. Han kjende seg alt betre.

Neste dag kom Kurt innom med ein ny hypotese for svimlinga si:

– Eg trur kanskje at eg brukar litt for svake briller.

Sjå det, då skal dei fattige ha takk, tenkte mannen med førarkortet og Landcruiseren. Ungdomen er nok redningslaust tapt for han. Men i eldrebølgja er det von. Bank i bordet. Kom inn!

Jox