Alle skulle ha ei søster å krangle med. Eg har iallfall hatt mykje glede av det oppigjennom. I mitt tilfelle var veslesøster diverre alltid størst og sterkast – sjølv om ho er ganske lita av vekst.

Då eg var seks og ho fire, heldt ho på å lære seg å sykle, medan eg enno surra rundt med støttehjul. Så foreldra mine måtte halde ho attende med tvang. Heldigvis ville dei ikkje den stakkars evneveike son sin så vondt at yngstesøstera skulle sykle rundt i nabolaget før han. Men lære seg å symje, det klarte ho før meg.

Vi krangla om alt, søster mi og eg – og mest av alt om fjernkontrollen. Fast takst for eit par timar framfor fjernsynet var eitt, eller kanskje til og med to (!), ostesmørbrød toppa med grillkrydder og rikeleg med ketsjup. Ein dag søster mi ikkje ville akseptere denne standard vekslingskursen, såg eg meg nøydd til å gå til åtak. Kall det ein «spesialoperasjon», om du vil.

Eg fylte ei mugge med vatn, sneik meg inn i stova og truga med å hive innhaldet over ho. Søster mi, uaffisert som ho var, lét seg ikkje terge av det. Så eg sette inn støyten. Saman måtte vi både føne og gnikke med handkle i fleire timar for å få sofaen tørr igjen til foreldra våre kom att.

Men verst av alt var dei gongene ho fekk meg til å grine. Eg ser spesielt føre meg ein gong eg sat i ro og mak på det gamle leiketeppet mitt og leikte med Lego. Plutseleg kjem søster mi inn i ei splitter ny T-skjorte med Minni Mus-motiv på og byrjar herje.

– Mikke Mus! skrik ho.

– Nei, det er jo Minni Mus. Ser du ikkje det?

– Mikke Mus! ertar ho attende.

– Nei, det er Minni Mus, svarar eg indignert, eg kunne jo ikkje berre late denne usanninga passere.

– Mikke Mus! Mikke Mus!

– Nei, ærleg talt, ser du ikkje at det er Minni Mus?!

Men igjen kjem same svaret:

– Mikke Mus!

Til slutt byrja eg å grine ustanseleg – kvifor ville ho ikkje tru meg, dumme søster mi?

– Mikke jev! sa søster mi då. Og geipte.

Betre med ei søster i handa enn ti på taket, seier no eg.

Fossekallen