– Så det er deg eg skal få sitja ved sida av i dag. Så hyggeleg, seier mannen glisande og slår seg ned i flysetet ved sida av meg.

Eg såg han alt inne på gaten. Han spaserte rundt med trillekofferten i eine handa og telefonen opptil munnen med andre, slik mange går med telefonen for tida, som om han er eit pizzastykke på veg inn i gapet. Han sette seg ikkje ned og venta, berre gjekk og gjekk, att og fram, heile tida medan han snakka i telefonen. Men no var han komen om bord i flyet, hadde avslutta telefonsamtala og lagt trillekofferten i bagasjehylla over seg.

– Ja, det er ikkje kvar dag eg får sitja ved sida av deg heller, responderer eg.

– Eg likar så godt å preika med folk, seier han.

– Det vil eg tru, seier eg.

Han fortel litt om familien og arbeidet sitt, og eg fortel litt om familien og arbeidet mitt, at eg er avisteiknar og trur jammen eg har teikna han òg.

– Det har vorte nokre karikaturar oppgjennom! Eg synest det er stas å bli teikna, seier han, og nikkar så ned mot boka eg har liggjande på fanget.

– Kva les du? Eg er så nyfiken på kva folk les.

Eg viser han omslaget, My Name Is Lucy Barton av Elizabeth Strout, og spør kva han les. Han tek fram telefonen sin, opnar ein bokapp, byrjar å bla nedover og fortelja om bøkene han har lese i det siste, kva han likte og kva han ikkje likte.

– Du, avbryt eg.

– Avisa eg jobbar i, har ei spalte nedst på baksida som heiter «Tre favorittar». Kan ikkje du skriva om tre forfattarar du likar, 400 teikn om kvar, inkludert mellomrom?

(Funfact: Vanlegvis er det kona til redaktøren som hentar inn tekstane til denne spalta.)

Mannen ler med det etter kvart så kjende smilet, augo er berre to gliper når han smiler slik, og seier at jo, han kan skriva om tre nobelprisvinnarar i litteratur.

– Flott! Men du, seier eg.

– Eg ser du ikkje har sett telefonen i flymodus. Det må du gjera fyrst.

Og slik gjekk det til at Norwegian-gründer Bjørn Kjos skreiv «Tre favorittar».

Verda er lita, spesielt om bord i eit fly.

Clementine