– Eg saknar å bu i trehus.

Venninna mi hadde nyss flytta inn i den nye bustaden sin, i lag med mann og to barn. Eit murhus med flott utsikt frå balkongen og med rikeleg benke- og skapplass på kjøkkenet, som det stod skrive i bustadannonsen.

Der fekk vi også vite at soverommet fekk godt med naturleg lys inn gjennom dei store vindaugsflatene, og vi vart ønskte «velkomne ned» til underetasjen, der vi kunne finne eit bad med tidlaust preg, lune fargar og materialval.

Fargen i resten av huset sa eigedomsmeklaren lite om, og det var kanskje like greitt, for no hadde venninna mi måla om heile stova og planla ny palett for fleire nye rom. Ho var bra nøgd, av god grunn, men ho sakna det kvitmåla tretaket og dei naturfarga golvplankane i det førre huset. Treverket gav varme og liv til både stova og kjøkkenet.

– Men de har jo parkett og matbord i tre, sa eg.

– Med meir møblar på plass vil de få den same varmen inn her.

Eg såg opp trappa, som svinga seg opp til andre etasje, også den av tre. Ein eigedomsmeklar ville kanskje sagt at trappa stod som ein smakfull kontrast til betongveggene.

Og nett då, då eg kjende at andletet hadde snurpa seg saman i eit vurderande og kritisk uttrykk av den typen som gjev folk rynker for livet, såg eg det. Det organiske elementet som ville redde varmen i dette murhuset, «med nærleik til fantastisk turterreng». For ned trappa kom eit uttrykk for rein natur. Det var elementet som fekk betongen og muren til å stå mindre fram, og som spegla gløden av den gylne eikeparketten. Både venninna mi og eg vart tause ein liten augeblink.

– Korleis går det, sa ektemannen, vel nede.

Han retta på ein rotete lugg.

– Bra, sa eg og kjende rynkene i panna løyse seg opp.

–?Bra, sa venninna mi og retta seg opp.

–?De får det bra her, sa eg, gjekk mot døra og lukka den mentale skuffen reservert for eigedomsmeklarklisjear.

Jord