Eg må berre stoppa opp litt. Her står eg, klokka 11.28 midt i påskeferien, og støvsugar taket i stova. Og eg som skulle støvsuga golva.

Støvsugaren har, heilt utan at eg er klar over det, gått frå midten av golvet bort til listekanten, langs lista under sofaen og vidare bort til neste hjørne, derfrå oppover langs vegghjørnet, heilt opp til taket, og når han fyrst er der oppe, har han berre gått ut på sjølve taket.

Det er som om stova mi er eit stort ouijabrett og støvsugaren vil fortelja meg noko. For der, i taket, heng støv eg ikkje har sett før. Ikkje berre éin plass, men over heile taket heng det små oppsamlingar av støv. Har eg fyrst teke ein, legg eg merke til den neste. Den lengste er sikkert 20 centimeter, heng ned som halloweenpynt som aldri vart fjerna, og aldri hengt opp i utgangspunktet. Eg vert flau. Er dette noko folk har sett utan å seia det? Eg kjem iallfall alltid til å ofra taket eit blikk når eg er gjest hos andre frametter.

Eigentleg skulle eg vore med familien min på påskeferie, men kvelden før avreise, lufta eg noko eg hadde bore på i fire–fem timar: Eg vil eigentleg ikkje dra nokon stad, eg vil vera heime.

Ok, sa mannen min og tok borna med seg. For fyrste gong sidan 2011 skulle eg vera heilt åleine heime i tre dagar, og eg byrja med å ta alt av puter, pledd og teppe ut og støvsuga taket.

Fyrste natta søv eg i ti timar. Skjærtorsdag målar eg sparkelflekkar som har dekorert stova i eit års tid. Langfredag, medan ei aukande mengd småbarnsforeldre teiknar skattekart frå påskeharen og førebur den O’store instagramvennlege påskeeggjakta dagen etter, då leverer eg skattemeldinga. Fristen er 31. mai. Etter det klipper eg håret.

Eg vert litt karikert, stereotypen på ein person som er åleine heime i tre dagar. Hadde nokon laga ein film om ein familie som reiser på ferie medan berre éin person er att heime, trur eg denne hovudpersonen ville gjort nett som eg.

Clementine