«Du køyrer godt nok. Bestått», konkluderte den bilsakkyndige etter praktisk prøve. 40 år etter den førre førarprøven og etter eit drygt år utan førarkort.

Bilen hans hadde stått i ro sidan i fjor, framleis på sommardekk, no under ei snøfonn og med flatt batteri. Berre i seta var det liv, for der hadde svartsoppen slege seg ned og opp og fram som i ei scene frå den nye serien The Last of Us.

Saknet av den materielle bilen, den som kan køyra vatn, ved og kjerringa på WC, hadde vore lett å bera her i byen. Verre var det med ideen, draumen, om bilen: Mange (med førarkort) av hans generasjon finn trøyst i å vita, i svevnlause netter, etter dagar og år med trøysteslaus jobb, nebbete sjefar, kjærleikslause ekteskap og bortskjemde born at det trass i alt står ein fluktbil med full tank og ventar utanfor. Om han ein dag skulle få nok, og haugen på nok, av å bli trakka i hel av gjæser, som Ibsen sa før han fór.

Det var nett han og ikkje Ibsen som sat på andre sida bordet den tida då ein viss kollega på jobben dreiv og pønska ut karakterane og plottet i romanen som skulle gjera henne til bestseljar og kioskveltar på heiltid. Romanheltinna Ingrid reiste som kjent i bubilen sin frå familien og heile småborgarlivet til ein fridom utan ansvar på iberiske parkeringsplassar. Forfattaren kan ha vore tankelesar.

Utan lappen hadde han i mellomtida leikt med tanken om å røma til havs med seglbåten. Men havet er stort, vilt og vått, og ein båt er ein bil utan bremser, i kupert landskap. Å rømma slik er eit mareritt og ingen dagdraum, kom han til.

Med nytt førarkort i hand kom fluktbilfantasien attende, men vraket på parkeringsplassen vil ikkje lenger vera med på leiken. Batteriet står til lading, dekket som lek, kan pumpast, og tekstilvaskemaskin kan setjast inn mot soppen i seta. Men på måndag er det EU-kontroll i den røynlege verda, der gjæsene rår.

Jox