– 517! Fem, ein, sju!

Det raslar i årer og summar i mumlande stemmer.

– Eg! utbryt ein, før han snart kjem med kontramelding:

– Nei... Det var visst åra over.

Eg gjev dei nokre sekund til før eg gjentek:

– 517. Er det ingen som har 517? Betyr det at den ligg att i denne kassen og ikkje vart seld? No kan de angra på at de ikkje kjøpte fleire årer då de hadde høve.

Ein basarkomité treng alle personlegdomstrekka i ei bygd. Den planmessige, som veit kva tid alt må gjerast for å koma i mål. Det er denne som syter for at nokon går gjennom sekken med årer og ser til at det ikkje er dobbelt opp av nokon. Det hende ein gong, nemleg, at det var to som strekte åra i vêret på same nummer. Det er årevis sidan, men likevel. Etter hendinga har gjennomgangen av årer vorte eit årleg gjeremål.

Me treng den forlegne, som vil bidra, men ikkje møta folk. Denne bakar kaker og leverer dei i god tid, men går heim igjen før basaren startar.

I høgste grad treng me den skamlause som frivillig tilbyr seg å tigga premiar. Ringja rundt til verksemder og gå innom alle butikkane og spørja om dei vil gje oss noko gratis. Eit fint høve for butikkane å kvitta seg med varer dei aldri får selt.

Kva får dei att? Jo, dei får namnet på verksemda skrive i krit på den gamle skulehustavla.

Eg, den opne og omgjengelege, melde meg til å skriva med krit på tavla og lesa opp nummera. Den planmessige pusta letta ut; ho kunne ikkje tenkja seg noko verre enn å stå framføre bygda og lesa opp tal.

– Er det ingen som vil ha denne Turtlewax-svampen frå Europris? spør eg og legg til 5, 1 og 7 ein siste gong.

– Nei vel, då går me for eit nytt nummer. Neste tal er 3, 8...

– Vent! Var det 517 du sa? spør ein far med ei eitt år gamal jente på fanget og to småtassar på kvar side av seg.

– Ja, 517.

– Den er Linnea si, seier han.

– Då går Turtlewax-svampen til Linnea på eitt år! No treng ikkje ho tenkje meir på julegåve til far.

Clementine