Så var dagen komen då eldsteguten vaks ut av grindesenga og skulle få seg ny, større seng. Han er tolv år, så eg tenkte ei 120-seng kunne passa fint. Ekstra fint passa det at nokon selde ei to år gamal 120-seng på den lokale kjøp-, sal- og bytesida på Facebook. Eg fekk henne for 2000 kroner.

No var det berre å få bror min, som har stort bagasjerom, til å henta senga.

– 120-senger går ikkje baki bilen, sa han.

– Men du har jo køyrt så mange 150-senger, sa eg.

– Ja, men dei kjem i to delar på 75 centimeter. 120 er den verste senga å handtera, sa han.

– Men om du låner ein hengar, kan eg hjelpa deg å henta henne.

Hengar fekk eg låna frå naboen, og senga kom seg inn i gangen. Men ho skulle opp trappa, opp på soverommet til guten. Trappa går over 14 trappetrinn. Midtvegs tek ho ein 90 graders sving til høgre. Og her, på tvers i denne svingen, kjem me ikkje lenger. Det er ikkje mogeleg å få senga opp.

Der eg står med senga kilt fast mellom to veggar og gelenderet, forbannar eg fleire. Fyrst personen som fann opp 120-breidda på rammemadrass. Det kan ikkje ha vore så lenge sidan? Før var det enkeltsenger på alle mann, og når ein var gift var det rett opp i dobbeltseng som kom i fleire delar og var lette å frakta.

Kanskje kom 120-breidda saman med arten tenåringar som vaks fram i USA i mellomkrigstida? Ei ny kundegruppe for marknaden – ikkje var dei born, ikkje var dei vaksne, dei var ein mellomting, dei trong kanskje ei mellomseng?

Mest av alt forbannar eg meg sjølv. Hadde eg nokon gong hatt ei 120-rammemadrass opp trappa her tidlegare? Nei. Og hadde det ikkje alltid vore vanskeleg med store ting som skal opp og ned trappa? Jo.

Me får lirka henne ned att, eg skrur av beina, og me prøver ei ny løysing: Senga på høgkant, der ho sklir oppover gelenderet, forbi svingen og ut i det opne landskapet i andre etasje. Det er ei forløysing utan like! Som ein fødsel der hovuddelen står og stangar i veggen før alt er gjennom.

Pjuh! Aldri meir 120.

Clementine