Kunsten å bli kinesar
Kinesiske styresmakter strekkjer seg langt for å få fart på landslaget.
Nybakt kinesar: Elkeson.
Foto: Rick Rycroft / AP / NTB scanpix
Sport
peranders@dagogtid.no
«Eg er kinesisk», forsikra Elkeson de Oliveira Cardoso da han vart kinesisk statsborgar i august, og ifølgje South China Morning Post har han jobba hardt med å lære seg den kinesiske nasjonalsongen. Spissen Elkeson kjem frå Brasil og har spela i kinesisk klubbfotball sidan 2013. Eit par veker etter skiftet av statsborgarskap debuterte han med to scoringar for Kina i ein kamp mot Maldivane.
Elkeson, som no ber det kinesiske namnet Ai Kesen, vart den andre utanlandskfødde spelaren på det kinesiske landslaget. Den første var den britiskfødde midtbanespelaren Nico Yennaris, som har fortid i Arsenal og har spela for engelske ungdomslandslag. Yennaris vart kinesisk statsborgar i mai og debuterte på landslaget til Kina i juni under namnet Li Ke.
Dette grepet er meint å styrkje det kinesiske landslaget, men det er kontroversielt i Kina. Det skal eigentleg vere svært vanskeleg å bli kinesar.
Fiasko
Når Kina no slepper til utanlandskfødde på landslaget, skjer det etter mange år med vonbrot. Fotballinteressa er kolossal i landet, og det er store pengar i klubbfotballen, men landslaget har aldri klart å hevde seg. I Kina har det gått rykte om at den meritterte trenaren Marcello Lippi stilte eit krav før han vende attende til jobben som landslagssjef i vår, skriv The Guardian: Kina måtte gje statsborgarskap til fleire utanlandske spelarar så han fekk meir å velje i.
Dei høge ambisjonane for kinesisk fotball kjem heilt frå toppen. Xi Jinping erklærte i 2011 (medan han var visepresident) tre mål for kinesisk fotball: Kina skulle kvalifisere seg til VM, arrangere fotball-VM – og vinne fotball-VM. Men sjølv det enklaste av måla har vist seg vanskeleg å nå. Kina har kvalifisert seg til fotball-VM berre éin gong, og deltakinga i 2002 var ynkelege greier. Landslaget rauk ut i gruppespelet utan ei einaste scoring.
Kina har lukkast svært godt med storsatsinga si i andre idrettsgreiner dei siste åra. I sommar-Ol i Beijing i 2008 vann kinesiske utøvarar heile 51 gullmedaljar. Men fotballandslaget er framleis skralt. Verdas mest folkerike land er på 69. plass på rankinglista til FIFA, rett bak Nord-Makedonia og rett framfor El Salvador – og 29 plassar bak Island.
Skepsis
Det er eit velkjent grep Kina no tyr til for å styrkje landslaget. Mange andre land deler ut statsborgarskap til idrettsstjerner. Søkkrike Qatar har til dømes gjort statsborgarar av kenyanske løparar, bulgarske vektløftarar og montenegrinske handballspelarar. Men å bli kinesisk statsborgar utan å ha minst éin kinesisk forelder har til no vore ekstremt vanskeleg. Så seint som i 2010 fanst det under 1500 naturaliserte kinesarar i heile landet, skriv The Economist. Kina godtek heller ikkje dobbel statsborgarskap. Skal du bli kinesar, må du bli det fullt og heilt.
Men i år har det altså lausna på fotballfronten. Og den første importerte spelaren som fekk kinesisk statsborgarskap, var av norsk opphav. Norskfødde John Hou Sæter, med fortid i Rosenborg og Stabæk, spelar no for Beijing Guoan. Han vart kinesisk statsborgar i januar og går no under namnet Hou Yongyong. Men Sæter har kinesisk mor, til liks med briten Yennaris. Det har ikkje Elkeson / Ai Kesen, og dette har ført til mange krasse kommentarar om statsborgarskapen hans i dei sosiale media i Kina, skriv The Economist. Den tidlegare landslagsstjerna Hao Haidong meiner at naturaliseringa av utlendingar er «svært skremmande».
Førebels har ikkje dei nybakte kinesarane klart å løfte det kinesiske landslaget. 14. november tapte Kina 1–2 mot Syria i ein kvalifiseringskamp til VM, og trenaren Marcello Lippi trekte seg. Dermed fekk landslaget ein utlending mindre.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Sport
peranders@dagogtid.no
«Eg er kinesisk», forsikra Elkeson de Oliveira Cardoso da han vart kinesisk statsborgar i august, og ifølgje South China Morning Post har han jobba hardt med å lære seg den kinesiske nasjonalsongen. Spissen Elkeson kjem frå Brasil og har spela i kinesisk klubbfotball sidan 2013. Eit par veker etter skiftet av statsborgarskap debuterte han med to scoringar for Kina i ein kamp mot Maldivane.
Elkeson, som no ber det kinesiske namnet Ai Kesen, vart den andre utanlandskfødde spelaren på det kinesiske landslaget. Den første var den britiskfødde midtbanespelaren Nico Yennaris, som har fortid i Arsenal og har spela for engelske ungdomslandslag. Yennaris vart kinesisk statsborgar i mai og debuterte på landslaget til Kina i juni under namnet Li Ke.
Dette grepet er meint å styrkje det kinesiske landslaget, men det er kontroversielt i Kina. Det skal eigentleg vere svært vanskeleg å bli kinesar.
Fiasko
Når Kina no slepper til utanlandskfødde på landslaget, skjer det etter mange år med vonbrot. Fotballinteressa er kolossal i landet, og det er store pengar i klubbfotballen, men landslaget har aldri klart å hevde seg. I Kina har det gått rykte om at den meritterte trenaren Marcello Lippi stilte eit krav før han vende attende til jobben som landslagssjef i vår, skriv The Guardian: Kina måtte gje statsborgarskap til fleire utanlandske spelarar så han fekk meir å velje i.
Dei høge ambisjonane for kinesisk fotball kjem heilt frå toppen. Xi Jinping erklærte i 2011 (medan han var visepresident) tre mål for kinesisk fotball: Kina skulle kvalifisere seg til VM, arrangere fotball-VM – og vinne fotball-VM. Men sjølv det enklaste av måla har vist seg vanskeleg å nå. Kina har kvalifisert seg til fotball-VM berre éin gong, og deltakinga i 2002 var ynkelege greier. Landslaget rauk ut i gruppespelet utan ei einaste scoring.
Kina har lukkast svært godt med storsatsinga si i andre idrettsgreiner dei siste åra. I sommar-Ol i Beijing i 2008 vann kinesiske utøvarar heile 51 gullmedaljar. Men fotballandslaget er framleis skralt. Verdas mest folkerike land er på 69. plass på rankinglista til FIFA, rett bak Nord-Makedonia og rett framfor El Salvador – og 29 plassar bak Island.
Skepsis
Det er eit velkjent grep Kina no tyr til for å styrkje landslaget. Mange andre land deler ut statsborgarskap til idrettsstjerner. Søkkrike Qatar har til dømes gjort statsborgarar av kenyanske løparar, bulgarske vektløftarar og montenegrinske handballspelarar. Men å bli kinesisk statsborgar utan å ha minst éin kinesisk forelder har til no vore ekstremt vanskeleg. Så seint som i 2010 fanst det under 1500 naturaliserte kinesarar i heile landet, skriv The Economist. Kina godtek heller ikkje dobbel statsborgarskap. Skal du bli kinesar, må du bli det fullt og heilt.
Men i år har det altså lausna på fotballfronten. Og den første importerte spelaren som fekk kinesisk statsborgarskap, var av norsk opphav. Norskfødde John Hou Sæter, med fortid i Rosenborg og Stabæk, spelar no for Beijing Guoan. Han vart kinesisk statsborgar i januar og går no under namnet Hou Yongyong. Men Sæter har kinesisk mor, til liks med briten Yennaris. Det har ikkje Elkeson / Ai Kesen, og dette har ført til mange krasse kommentarar om statsborgarskapen hans i dei sosiale media i Kina, skriv The Economist. Den tidlegare landslagsstjerna Hao Haidong meiner at naturaliseringa av utlendingar er «svært skremmande».
Førebels har ikkje dei nybakte kinesarane klart å løfte det kinesiske landslaget. 14. november tapte Kina 1–2 mot Syria i ein kvalifiseringskamp til VM, og trenaren Marcello Lippi trekte seg. Dermed fekk landslaget ein utlending mindre.
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.