Forteljingar om frykt – russisk kvardagsliv i skuggen av krigen
Krigens lekser
Av og til bør ungar la vere å høyre på dei vaksne.
Illustrasjon: May Linn Clement
I det siste, i samtale med venner, har eg lagt merke til ein stigande mothug mot å få barn – ikkje berre av personlege eller praktiske grunnar, men på grunn av den politiske stoda.
Mange vil truleg vende tilbake til og revurdere avgjerda, slik folk i trettiåra ofte gjer. Men når eg ser på situasjonen russiske foreldre står overfor no, der dei blir tvinga til å sende barna sine på skulen, ser eg kva utfordringar og etiske dilemma dei møter.
Eg skriv denne spalta 1. september, første skuledag, mens eg skrollar meg gjennom sosiale medium fulle av innlegg frå redde unge foreldre. Spesielt eitt innlegg på X har festa seg: Skribenten uttrykker vantru over at vi lever i ei tid då han må forklare den vesle son sin kva ein trygt kan tulle med på skulen, og kva ein aldri må vitse om fordi ein kan hamne i trøbbel.
Eg har trua på ungane. Slik eg ser det, er dagens barn og ungdommar på mange måtar betre enn generasjonen som no er i tjue- og trettiåra.
Når det gjeld lærarar og eldre vaksne, er eg ikkje like optimistisk.
Ta den berykta Masja Moskaljova-saka – det første tilfellet sidan sovjettida der eit barn har blitt tvangsskilt frå ein forelder av politiske grunnar. Det starta med ei teikning i kunst og handverk. Jenta teikna eit antikrigsbilde. Læraren viste teikninga til rektoren, som kontakta politiet. Det enda med at far til jenta blei tiltalt på fleire punkt for å ha «vanæra hæren». Han blei dømd til to år i straffekoloni, mens ho blei send til ein statleg barneheim.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
