Høgtårn i Flåm kan skremme bort turistane
I Flåm er det kome planar om eit høghus på 90 meter. Slike idear høyrer 1960-talet til, og det veit dei fleste turistane. Effekten kan bli omvend.
Turistnæringa i Flåm vil byggje eit tårn som skal tevle med dei majestetiske fjella, skriv Ronny Spaans.
Illustrasjon: Jensen & Skodvin / MIR
Les også
Aasen-tunet opna i 2000.
Foto: Sverre Fehn / Aasen-tunet
Spor av tid i arkitekturen
Les også
Arkitekturmuseet med tilbygget som Sverre Fehn teikna på byrjinga av 2000-talet.
Foto: Thomas Flemming
Sverre Fehns brutale påbygg på Arkitekturmuseet i Oslo
Les også
Sverre Fehn
Les også
Arkitekturopprøret har plassert dette arkitekturprosjektet i Telekvartalet i Sarpsborg på lista over dei beste i 2024. Arkitekt er MAD, og byggherre er Fredriksborg Eiendom.
Illustrasjon: Fredriksborg eiendom
Brølet nedanfrå gav ekko ovanfrå
Les også
VENEZIA. Den nordiske paviljongen ved Veneziabiennalen stod ferdig i 1962 og romma ei stor utstilling av modellar av Sverre Fehns verk under Arkitekturbiennalen i 1998.
Foto: Daniel Ryan / Flikr
Sverre Fehn – meisteren som bygde lys
Les også
Aasen-tunet opna i 2000.
Foto: Sverre Fehn / Aasen-tunet
Spor av tid i arkitekturen
Les også
Arkitekturmuseet med tilbygget som Sverre Fehn teikna på byrjinga av 2000-talet.
Foto: Thomas Flemming
Sverre Fehns brutale påbygg på Arkitekturmuseet i Oslo
Les også
Sverre Fehn
Les også
Arkitekturopprøret har plassert dette arkitekturprosjektet i Telekvartalet i Sarpsborg på lista over dei beste i 2024. Arkitekt er MAD, og byggherre er Fredriksborg Eiendom.
Illustrasjon: Fredriksborg eiendom
Brølet nedanfrå gav ekko ovanfrå
Les også
VENEZIA. Den nordiske paviljongen ved Veneziabiennalen stod ferdig i 1962 og romma ei stor utstilling av modellar av Sverre Fehns verk under Arkitekturbiennalen i 1998.
Foto: Daniel Ryan / Flikr
Sverre Fehn – meisteren som bygde lys
Vi minnest arkitekturen frå 1960-talet med skrekk. Då modernistiske klossar vart plasserte i idylliske naturlandskap. Byen Førde er eit kjent døme – ein asfaltørken som står i kontrast til fjellandskapet kring seg. Ferieparadis og fjordperler har vorte øydelagde av store bombastiske bygningar. Eit døme er det som eingong heitte «den kvite byen ved fjorden», Sandvika, som no vert kalla «betongvika».
Dei fleste europeiske land er ferdige med den slags naturhærverk. Men tydelegvis er ikkje bygda Flåm i Vestland det – ein av dei mest kjende turiststadene i Noreg, også kjend for Flåmsbana. Dit kjem turistar med båt og med tog for å oppleva høge fjell og bratt vestlandsnatur. Av den grunn er Flåm den femte største cruisehamna i Noreg.
Men fjella er tydelegvis ikkje nok, for turistnæringa i Flåm, Norway’s Best, vil byggje eit tårn som skal tevle med dei majestetiske fjella kring staden. Rett ved klassiske Fretheim hotell i Flåm skal høghuset Varden reisast. Det skal bli eit 90 meter høgt hotellbygg, med 29 etasjar. Bygningen blir truleg den høgaste på Vestlandet. Til jamføring kan det opplysast at Nidarosdomen er 97 meter høg.
Norway’s Best meiner det ikkje er nok plass på bakken, så då må ein byggje i lufta. Der skal det bli plass til Spa og kring nye 40 arbeidsplassar. Samstundes blir bygningen kalla «signalbygg» i omreguleringsplanen for Flåm – så då skjønar vi kva det handlar om: å byggje spektakulært for å tiltrekkje seg turistar.
Men kjære Norway’s Best, slik tankegang vart vi ferdige med for lenge sidan. I Trondheim har politikarar og utbyggjarar lova at dei ikkje lenger skal ta i bruk ord som «signalbygg» – det gjorde dei då den nye bydelen Brattøra vart utbygd, og dei såg at det vart ein bydel utan folkeliv.
Og ikkje minst: Utanlandske turistar vil på ingen måte la seg imponere over ein slik stakkarsleg stormannsgalenskap. Noreg er eit land med veike urbane tradisjonar – det gjeld like mykje utvikling på småstader som i storbyen. For utlendingar er det annleis: Natur og by heng nøye i hop.
Slik er det til dømes for franskmenn og italienarar med bakgrunn i «terroir-område», som er baserte på ideen om at ein stad har ein geografi, ein geologi og ein landskapskultur som heng nøye saman.
Vi har sjølv denne forventninga når vi ferierer i Sør-Europa. Vi oppsøkjer ikkje innandørs badeland når vi fer til Solkysten av Spania. Tyskarar og andre fer til Flåm for å oppleva storslagen natur. Fjella kring Flåm er gode nok «vardar» og «signalement» i seg sjølve. Nærøyfjorden ved Flåm står på Unesco-lista over kultur- og naturarvstader – som Vestnorsk fjordlandskap.
Dersom det er plassmangel i Flåm, finst det andre måtar å utvide bygda på. Alt treng ikkje vera samla i eitt bygg – altså ved samlokalisering, som dei siste tiåra har vore ein ulukkeleg trend i norsk arkitektur. Byggjer turistnæringa heller rundt omkring i Flåm, vil dei skapa «liv mellom husa», som idealet til den kjende danske byutviklaren Jan Gehl heiter.
Det står svart på kvitt i omreguleringsplanen knytt til høghuset at jamvel om «eksisterande bygningsmasse i dag» står «fram som lite heilskapleg», er «skala og byggehøgd» «relativt lik». Eit høghus vil altså øydeleggje det som finst av harmoni i Flåm. Og som sagt: Utlendingar med sterke urbane tradisjonar i blodet, og som samtidig har forventningar om å oppleve majestetisk vestlandsnatur, vil stegle av synet av høghuset Varden.
For å ta eit ny parallell med utgangspunkt i nordmenns reiser i utlandet: Mange som reiser til Tyskland, vil sjå autentiske slott, om det er Albrechtsburg Meissen eller Burg Altena. Vi vil neppe bli glade om turistnæringa på staden plasserte eit oppblåsbart hoppeslott framfor dei ærverdige bygningane.
Ronny Spaans er fyrsteamanuensis ved Nord universitet og fast skribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Vi minnest arkitekturen frå 1960-talet med skrekk. Då modernistiske klossar vart plasserte i idylliske naturlandskap. Byen Førde er eit kjent døme – ein asfaltørken som står i kontrast til fjellandskapet kring seg. Ferieparadis og fjordperler har vorte øydelagde av store bombastiske bygningar. Eit døme er det som eingong heitte «den kvite byen ved fjorden», Sandvika, som no vert kalla «betongvika».
Dei fleste europeiske land er ferdige med den slags naturhærverk. Men tydelegvis er ikkje bygda Flåm i Vestland det – ein av dei mest kjende turiststadene i Noreg, også kjend for Flåmsbana. Dit kjem turistar med båt og med tog for å oppleva høge fjell og bratt vestlandsnatur. Av den grunn er Flåm den femte største cruisehamna i Noreg.
Men fjella er tydelegvis ikkje nok, for turistnæringa i Flåm, Norway’s Best, vil byggje eit tårn som skal tevle med dei majestetiske fjella kring staden. Rett ved klassiske Fretheim hotell i Flåm skal høghuset Varden reisast. Det skal bli eit 90 meter høgt hotellbygg, med 29 etasjar. Bygningen blir truleg den høgaste på Vestlandet. Til jamføring kan det opplysast at Nidarosdomen er 97 meter høg.
Norway’s Best meiner det ikkje er nok plass på bakken, så då må ein byggje i lufta. Der skal det bli plass til Spa og kring nye 40 arbeidsplassar. Samstundes blir bygningen kalla «signalbygg» i omreguleringsplanen for Flåm – så då skjønar vi kva det handlar om: å byggje spektakulært for å tiltrekkje seg turistar.
Men kjære Norway’s Best, slik tankegang vart vi ferdige med for lenge sidan. I Trondheim har politikarar og utbyggjarar lova at dei ikkje lenger skal ta i bruk ord som «signalbygg» – det gjorde dei då den nye bydelen Brattøra vart utbygd, og dei såg at det vart ein bydel utan folkeliv.
Og ikkje minst: Utanlandske turistar vil på ingen måte la seg imponere over ein slik stakkarsleg stormannsgalenskap. Noreg er eit land med veike urbane tradisjonar – det gjeld like mykje utvikling på småstader som i storbyen. For utlendingar er det annleis: Natur og by heng nøye i hop.
Slik er det til dømes for franskmenn og italienarar med bakgrunn i «terroir-område», som er baserte på ideen om at ein stad har ein geografi, ein geologi og ein landskapskultur som heng nøye saman.
Vi har sjølv denne forventninga når vi ferierer i Sør-Europa. Vi oppsøkjer ikkje innandørs badeland når vi fer til Solkysten av Spania. Tyskarar og andre fer til Flåm for å oppleva storslagen natur. Fjella kring Flåm er gode nok «vardar» og «signalement» i seg sjølve. Nærøyfjorden ved Flåm står på Unesco-lista over kultur- og naturarvstader – som Vestnorsk fjordlandskap.
Dersom det er plassmangel i Flåm, finst det andre måtar å utvide bygda på. Alt treng ikkje vera samla i eitt bygg – altså ved samlokalisering, som dei siste tiåra har vore ein ulukkeleg trend i norsk arkitektur. Byggjer turistnæringa heller rundt omkring i Flåm, vil dei skapa «liv mellom husa», som idealet til den kjende danske byutviklaren Jan Gehl heiter.
Det står svart på kvitt i omreguleringsplanen knytt til høghuset at jamvel om «eksisterande bygningsmasse i dag» står «fram som lite heilskapleg», er «skala og byggehøgd» «relativt lik». Eit høghus vil altså øydeleggje det som finst av harmoni i Flåm. Og som sagt: Utlendingar med sterke urbane tradisjonar i blodet, og som samtidig har forventningar om å oppleve majestetisk vestlandsnatur, vil stegle av synet av høghuset Varden.
For å ta eit ny parallell med utgangspunkt i nordmenns reiser i utlandet: Mange som reiser til Tyskland, vil sjå autentiske slott, om det er Albrechtsburg Meissen eller Burg Altena. Vi vil neppe bli glade om turistnæringa på staden plasserte eit oppblåsbart hoppeslott framfor dei ærverdige bygningane.
Ronny Spaans er fyrsteamanuensis ved Nord universitet og fast skribent i Dag og Tid.
Vi oppsøkjer ikkje innandørs badeland når vi fer til Solkysten.
Les også
Aasen-tunet opna i 2000.
Foto: Sverre Fehn / Aasen-tunet
Spor av tid i arkitekturen
Les også
Arkitekturmuseet med tilbygget som Sverre Fehn teikna på byrjinga av 2000-talet.
Foto: Thomas Flemming
Sverre Fehns brutale påbygg på Arkitekturmuseet i Oslo
Les også
Sverre Fehn
Les også
Arkitekturopprøret har plassert dette arkitekturprosjektet i Telekvartalet i Sarpsborg på lista over dei beste i 2024. Arkitekt er MAD, og byggherre er Fredriksborg Eiendom.
Illustrasjon: Fredriksborg eiendom
Brølet nedanfrå gav ekko ovanfrå
Les også
VENEZIA. Den nordiske paviljongen ved Veneziabiennalen stod ferdig i 1962 og romma ei stor utstilling av modellar av Sverre Fehns verk under Arkitekturbiennalen i 1998.
Foto: Daniel Ryan / Flikr
Sverre Fehn – meisteren som bygde lys
Fleire artiklar
Keith Jarrett har med seg bassisten Gary Peacock og trommeslagaren Paul Motian.
Foto: Anne Colavito / Arne Reimer / Jimmy Katz / ECM
Peiskos på første klasse
Keith Jarrett byr på fleire perler frå Deer Head Inn.
Små-ulovleg: Godtet er smått, men er denne reklamen retta mot små eller store menneske? Det kan få alt å seie dersom ei ny forskrift vert vedteken.
Foto: Cornelius Poppe / NTB
«Om høyringsinnspela frå Helsedirektoratet vert inkluderte, risikerer ein å kriminalisere heilt vanleg mat.»
To unge mormonmisjonærar, søster Paxton (Sophie Thatcher) og søster Barnes (Chloe East), blir tvinga til å setje trua si på prøve i møtet med herr Reed (Hugh Grant).
Foto: Ymer Media
«Mange av skrekkfilmane no til dags liknar meir på filmar frå syttitalet»
I tillegg til å vere forfattar er Kristina Leganger Iversen også litteraturvitar, samfunnsdebattant og omsetjar.
Foto: Sara Olivia Sanderud
Nedslåande sanning
Kristina Leganger Iversen leverer eit grundig studium av noko som burde vere opplagt for fleire.
Teikning: May Linn Clement